Makroregion w środkowo-zachodniej Polsce, zachodnia część Nizin Środkowopolskich położona w dorzeczu środkowej Warty, nizina denudacyjna przecięta pradolinami Warty utworzonymi przez lądolód skandynawski, Prosny i Neru; największym miastem jest Kalisz. Nizina Południowowielkopolska jest regionem rolniczym, o jednym z najważniejszych w Polsce poziomów rozwoju tego działu gospodarki. Przez stulecia była uważana za spichlerz Polski. Uprawia się tam głównie pszenicę, żyto, ziemniaki, buraki cukrowe, rzepak oraz warzywa i owoce. Rozwinięta jest także hodowla trzody chlewnej, bydła i drobiu. Wysoko wydajne rolnictwo stało się podstawą rozwoju przemysłu spożywczego. Na obszarze całej tej krainy rozsiane są młyny, browary, zakłady przetworów ziemniaczanych, warzywnych i owocowych, gorzelnie oraz zakłady mięsne. >> więcej o regionie

Obniżenie Milicko-Głogowskie (318.3; także Pradolina Barucko-Głogowska) – makroregion geograficzny stanowiący równoleżnikowy pas obniżeń o charakterze pradolinnym. Położony w północno-zachodniej części Nizin Środkowopolskich. Od południa otoczony jest wzgórzami Dalkowskimi i wałem Trzebnickim, a od północy – Wzniesieniami Zielonogórskimi oraz polodowcowymi wysoczyznami Leszczyńską i Kaliską. Zajmuje w granicach Polski obszar o powierzchni ok. 3 tys. km2.

Wschodnią część regionu określano dawniej jako Pradolinę Baryczy. Część wschodnia obniżenia powstała prawdopodobnie jako zagłębienie końcowe moren stadium Warty, o czym zdaje się świadczyć występowanie tu dwóch rozległych kotlin: Milickiej na wschodzie i Żmigrodzkiej na zachodzie. Wypełnione są one utworami akumulacji wodnej, częściowo zabagniane. Znajdują się w nich duże stawy rybne o charakterze zbiorników naturalnych.

Zachodnia część obniżenia odwadniana jest przez Odrę, wschodnia – przez jej prawy dopływ – Barycz. W granicach regionu znajduje się kilka rezerwatów przyrody, w tym rezerwat przyrody Stawy Milickie o powierzchni 5,3 tys ha. Głównymi miastami są Głogów, Milicz, Żmigród i Nowa Sól.

Region dzieli się na cztery części o odmiennym charakterze: * Obniżenie Nowosolskie  |  * Pradolinę Głogowską  |  * Kotlinę Żmigrodzką  |  * Kotlinę Milicką

pas wzniesień (wał) morenowych ukształtowany w okresie zlodowacenia środkowopolskiego. Rozciąga się od Ostrowa Wielkopolskiego na wschodzie po Łęknicę na zachodzie. Ogranicza od północy Nizinę Śląską. Rzeka Bóbr dzieli Wał Trzebnicki na zachodnie (lewobrzeżne) Wzniesienia Żarskie i wschodnie (prawobrzeżne) Wzgórza Dalkowskie. Ponadto wyróżnia się: Obniżenie Ścinawskie, Wzgórza Trzebnickie, Wzgórza Twardogórskie, Wzgórza Ostrzeszowskie.

Jest to najdalej wysunięty na południe makroregion podprowincji Nizin Środkowopolskich. Leży pomiędzy Przedgórzem Sudeckim i Sudetami na południu, Kotliną Ostrawską na południowym wschodzie, Wyżyną Śląsko-Krakowską na wschodzie, Wałem Trzebnickim na północy i Niziną Śląsko-Łużycką na zachodzie, głównie wzdłuż doliny Odry. Wysokość od ok. 100 do 260 m n.p.m. Nizina Śląska stanowi równinę o powierzchni ok. 13 000 km2. Osią niziny z południowego wschodu na północny zachód płynie Odra, której dopływami z lewej strony są: Osobłoga, Nysa Kłodzka, Oława, Ślęza, Bystrzyca i Kaczawa oraz z prawej: Mała Panew, Stobrawa i Widawa. Nizina ma korzystne warunki klimatyczne i glebowe.

makroregion fizycznogeograficzny w Polsce, północno-wschodnia część Nizin Środkowopolskich.

makroregion fizycznogeograficzny w środkowej Polsce, wschodnia część Nizin Środkowopolskich.(Wikipedia)

makroregion fizycznogeograficzny Nizin Środkowopolskich, położony na południe od doliny środkowego Bugu, na wschód od doliny środkowej Wisły, na północ od Wyżyny Lubelskiej i na zachód od Polesia Zachodniego. Teren w północnej części jest lekko falisty, z ostańcami moren, ozów i kemów związanych z zasięgiem zlodowacenia warciańskiego (według poprzedniej terminologii – stadiału Warty zlodowacenia środkowopolskiego). Południową część regionu przecina Pradolina Wieprza. Wyniosłość do 223 m n.p.m. na północ od Kałuszyna.