Co w okolicy?
Kościół św. Anny w Lublińcu - z notatnika krajoznawcy >>
Gwoździany (opolskie) - kościół i pałac (remont?)
Dobrodzień (opolskie)- kościół drewniany
Kochcice - pałac i opuszczczona gorzelnia
Cieszowa - kościół, spichlerz i kirkut
Boronów - drewniany kościół (!!!)
Brusiek - drewniany kościół
Bór Zapilski - drewniany kościół
Truskolasy - drewniany kościół
Lasy nad Górną Liswartą - Park krajobrazowy
Mała Panew - spływy kajakowe

Etymologia nazwy miasta Lubliniec związana jest z legendą przekazywaną przez pokolenia. Głosi ona, iż nazwa miasta wywodzi się od słów Władysława I Opolczyka, który polując w miejscowych borach, miał powiedzieć „Lubi mi się tu miasto i kościół zbudować”. To właśnie w słowach „lubi mi się” dopatruje się rodowodu nazwy Lubliniec. Do nazwy dodano wtórną końcówkę -ec, aby odróżnić Lubliniec od Lublina w Małopolsce. Miasto Lubliniec położone jest w północno-zachodniej części województwa śląskiego; oddalone jest: od stolicy województwa Katowic o 56 km, od Częstochowy o 35 km i 50 km od Opola. Lubliniec posiada dogodną lokalizację pod względem komunikacyjnym. W mieście znajduje się duży węzeł kolejowy łączący Katowice z Poznańiem oraz Częstochowę z Opolem. Przez teren powiatu przebiegają również główne trasy transportu samochodowego czyniące to miasto ważnym punktem strategicznym na mapie Polski. Warto jednak podkreślić, iż dzięki budowie kolejnych etapów obwodnicy w ostatnich latach udaje się wyeliminować z centrum miasta ruch tranzytowy, czyniąc je spokojniejszym i bezpieczniejszym. Położenie geograficzne Lublińca wyznaczają współrzędne: 18° 18' i 19° 06' długości geograficznej wschodniej oraz 50° 29' i 50° 50' szerokości geograficznej północnej. (https://lubliniec.eu/)
.
Drewniany kościół św. Anny
Jednym z najwspanialszych zabytków architektury sakralnej jest drewniany, zrębowy Kościół pw. św. Anny, pochodzący z 1653 r., stojący u zbiegu ulic św. Anny i Pasiecznej. W kościółku pokrytym dachem gontowym, z sześcioboczną wieżą sygnaturową znajduje się piękny barokowy ołtarz z drugiej połowy XVII wieku. Zabytek był wielokrotnie poddawany renowacji, aw latach 1998-2002 gruntownie przebudowywany staraniem założonej w 1992 r. „Fundacji Świętej Anny”.
Kirkut w Lublińcu
Hajlike ort" (święte miejsce) czy też "gute ort" (dobre miejsce) to określenia cmentarza żydowskiego w języku jidysz. Na tym "dobrym miejscu" po II wojnie światowej Liga Obrony Kraju urządziła ośrodek nauki jazdy. Na terenie zdewastowanego cmentarza pomiędzy rozrzuconymi macewami manewrowały samochody. W 2007 r. podjęto decyzję o uporządkowaniu cmentarza.
Cmentarz powstał w wyniku starania gminy żydowskiej, która w 1845 i 1865 kupiła na ten cel niewielki teren lasu miejskiego. Na terenie cmentarza został wzniesiony dom przedpogrzebowy mieszczący między innymi: pomieszczenie rytualnych obmywań i kaplicę. Kirkut otoczono istniejącym do dnia dzisiejszego murem z dwiema bramami ( jedna brama służyła do wejścia na cmentarz natomiast druga do wyjścia).
Na terenie nekropolii pochowano 1117 zmarłych, w tym dziadków i dwóch braci Edyty Stein, patronki Lublińca i Europy.
Na północ:
Pałac w Kochcicach
Pałac w Kochcicach wybudowany został w latach 1903 - 1909 przez Karola Ludwika von Ballestrema. Wokół pałacu stworzył park - od północy w typie angielskim z dwoma zarybionymi stawami i bogatym drzewostanem a od południa w stylu francuskim. W 1945 roku Hrabia Ballestrem ucieka ze Śląska a pałac zostaje splądrowany przez miejscową ludność oraz radzieckich żołnierzy.W marcu 1963 r. utworzono w nim Wojewódzki Ośrodek Rehabilitacji.Pałac jest zachowany w dobrym stanie.

W Kochcicach znajduje się też opuszczona gorzelnia. Ładny element pejzażu, jednakże o jego dostępności i stanie, nie wiemy na razie nic.
Drewniany kościół w Pawełkach
W niewielkiej miejscowości Pawełki, położonej wśród lasów nad Górną Liswartą, odnaleźć można ładny, drewniany, zbudowany w konstrukcji na zrąb, kościółek pod wezwaniem Matki Bożej Fatimskiej. Służy on mieszkańcom wioski dopiero od 1956 roku; wcześniej był kaplicą poświęconą św. Hubertowi, którą na nieodległym uroczysku Brzoza postawił w okresie międzywojennym hrabia Ludwik Karol von Ballestrem, właściciel majątku w Kochcicach.
Na wschód:
Kirkut w Cieszowej
Kirkut w Cieszowej koło Koszęcina należy do najstarszych na Śląsku. Tradycja podaje, że obecność Żydów w tej miejscowości sięga późnego średniowiecza. Wiemy, że od połowy XVIII wieku do początku ubiegłego stulecia w Cieszowej stała ładna, drewniana synagoga. Niestety, została rozebrana. Na cmentarzu, położonym nieopodal wsi, zachowały się nagrobki z XVIII i późniejszych stuleci. Starodrzew cmentarny połamała tragiczna w skutkach trąba powietrzna z sierpnia 2008 roku.
Spichlerz w Cieszowej
W Cieszowej koło Koszęcina, niedaleko drewnianego kościółka stoi zabytkowy spichlerz z XVII wieku, będący częścią dawnych zabudowań folwarcznych.
Obecnie spichlerz w Cieszowej jest już skreślony z listy zabytków, bowiem został nieco uwspółpcześniony, ale nadal stanowi ciekawy budynek i przykład dawnej drewnianej zabudowy wiejskiej. W spichlerzu często organizowane są wystawy, swoją galerię ma tutaj rzeźbiarz Paweł Mucha.
Kościół w Cieszowej
Kościół pod wezwaniem św. Marcina w Cieszowej został zbudowany na początku XVIII wieku, na miejscu starszego budynku, postawionego jeszcze przez protestantów pod koniec stulecia XVI. Nawę i prezbiterium wzniesiono w konstrukcji zrębowej, wieżę w słupowej. Budynek obity jest gontami. Dzwonnicę przykrywa baniasty hełm, którego mniejszy odpowiednik wieńczy sygnaturkę na nawie głównej. Ciekawym elementem są obiegające kościół soboty.
Boronów - drewniany kościół
Boronów to stanowiąca siedzibę gminy wieś, położona kilkanaście kilometrów na wschód od Lublińca. Tutejszy kościół pw. Matki Bożej Królowej Różańca Świętego wzniesiony został przez rodzinę Dzierżanowskich na początku XVII w. Przez pewien czas, ze względu na szczególne walory historyczne, stanowił on zabytek klasy „0”. Świątynia jest jednym z obiektów znajdujących się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego.
Koszęcin - drewniany kościół
Jak przekazują nam kroniki, spisane w początkach XVIII w. przez księdza Jeziorskiego, miejsce budowy pierwszego kościoła w Koszęcinie związane było z objawieniami, jakich doznać miała córka miejscowego młynarza, Wiktoria. Legenda wiąże to miejsce również z ochrzczeniem pogańskiej księżniczki, Przesławy, przez misjonarzy z Czech. Inna opowieść mówi, że odkryto tu źródło z uzdrowicielską wodą, w której pielgrzymi dokonywali obmyć, a także zabierali ją do domów. Wspomniany ksiądz Jeziorski spisał po niemiecku „Historię od początku urządzenia pierwszego kościoła Najświętszej Trójcy stojącego na koszęcińskich dobrach". Według niej świątynia wzniesiona około r. 1568 (na miejscu jeszcze wcześniejszej) została zniszczona w 1720 przez burzę. Obecny kościół pw. Świętej Trójcy zbudowano w roku 1724.
Na południe:
Spływ Małą Panwią
Dzikość otaczającej ją przyrody, urozmaicony bieg, malowniczo ukształtowane brzegi sprawiają, że bywa nazywana „opolską Amazonką”. Spływy kajakowe Doliną Małej Panwi dzięki bogactwu fauny i flory i walorom przyrodniczym naturalnych siedlisk zyskały ogromną popularność wśród uczestników także z powodu statusu obszaru Natura 2000.
Mała Panew jest przy tym najciekawszym i najlepiej zagospodarowanym wodnym szlakiem turystycznym na Górnym Śląsku, co sprawia, że jest to wspaniałe miejsce do uprawiania turystyki sobotnio-niedzielnej. Znajdziemy tu profesjonalnie przygotowane dla turystów stanice kajakowe i naturalne miejsca wypoczynku, trasy spacerowe i rowerowe.
Mała Panew stanowi prawy dopływ górnej Odry o długości 132 km, płynie przez województwa śląskie i opolskie (z Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej na Nizinę Śląską). Źródła rzeki znajdują się w pobliżu miasta Koziegłowy, na polu pomiędzy wsiami Markowice, Rzeniszów i Krusin. Stamtąd Mała Panew płynie przez Zieloną, Kalety, gminę Tworóg, Lubliniec-Kokotek, Krupski Młyn, Zawadzkie, Kolonowskie, Ozimek i Turawę. Mała Panew jest rzeką o meandrującym biegu i w większości piaszczystym dnie.
Brusiek - drewniany kościół
Orientowany kościół pw. św. Jana Chrzciciela posiada konstrukcję zrębową. Wieża, o konstrukcji słupowej, znajduje się w zachodniej części świątyni. Nawa na planie zbliżonym do kwadratu, posiadająca przedsionek, łączy się z krótkim prezbiterium, zamkniętym ścianą prostą. Przy nim znajduje się mała zakrystia. Niewielki chór muzyczny z organami wsparty jest na dwóch drewnianych słupach. Dwuspadowe dachy pokryte są gontem. Nad nawą wznosi się sygnaturka z baniastą kopułką. Wieża nakryta jest dachem namiotowym.
Tarnowskie Góry - kopalnia na UNESCO
Kopalnie ołowiu, srebra i cynku w Tarnowskich Górach to największe i najbardziej znaczące, historyczne kopalnie tych rud w Polsce – świadectwo 500-letnich tradycji górniczych. Położone na Nizinie Śląskiej w południowej części Polski, w jednej z europejskich prowincji metalogenicznych, od średniowiecza były ważną częścią systemu metalurgicznego Europy. Tarnogórskie górnictwo wyróżniało się ponadto rozległym, zintegrowanym systemem odwadniającym i zaopatrującym ludność w wodę, jednym z pierwszych i największych tego typu rozwiązań na świecie.
Jedyny w woj. śląskim zabytek wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO!
Na zachód:
Muzeum Paleontologiczne w Lisowicach
Historia lisowickiego muzeum jest krótka, lecz interesująca. Miejscowość Lisowice znana jest z prowadzonych z początkiem XXI w. wykopalisk, podczas których znaleziono tutaj szczątki różnych prehistorycznych zwierząt, a także roślin. Jednym z najciekawszych znalezisk były odkryte w Lisowicach skamieniałości należące do… smoka wawelskiego. Niewielkie muzeum działa od 2008 r. Przygotowano tu m.in. atrakcje dla najmłodszych.
Muzeum prezentuje wystawę cennych skamieniałości sprzed 205 milionów lat, czyli z późnego triasu – epoki dinozaurów i ssaków, odkrytych w latach 2006-2017 podczas wykopalisk w cegielni Lipie-Śląskie (gmina Pawonków).
Wykopaliska doprowadziły do odkrycia kości pierwszego polskiego dinozaura drapieżnego – Smoka z Lisowic (nazwa potoczna) oraz największego na świecie dicynodonta Lisowicia bojani, prawdopodobnie jednego z ostatnich przedstawicieli gatunku gadów ssakokształtnych, wymarłego pod koniec triasu. Dużą niespodzianką dla naukowców było odkrycie szczątków pierwszego w Polsce i jednego z najstarszych w Europie ssaków. W Muzeum zobaczyć można pierwszy odkryty w Polsce w Lisowicach ząb prassaka. Ten niepozorny kilkumilimetrowy ząb jest świadectwem tego, że ponad 200 milionów lat temu na terenie dzisiejszego Śląska żyły zwierzęta wielkości współczesnej ryjówki, będące praprzodkami ssaków. Tego typu eksponaty są bardzo rzadkie w innych częściach świata.
Podobnie świat roślin, który odsłania się w wyrobisku cegielni w Lisowicach jest niezwykle bogaty. Wśród pozostałości roślinnych w postaci skamieniałych pni i pędów drzew, łusek nasiennych oraz nasion badacze wyodrębnili 15 nowych gatunków, nieznanych dotąd z innych miejsc na świecie.
Kościół w Gwoździanach
Jeden z śląskich, późnobarokowych, kościołów drewnianych, konstrukcji zrębowej.Wybudowany i obsługiwany przez kanoników regularnych św.
Augustyna z Wrocławia. Przykład obiektu uratowanego przed zniszczeniem poprzez jego przeniesienie z pierwotnego miejsca budowy.
Pierwszy raz miejscowość wzmiankowana była w protokole wizytacji kanonicznej z 1679 r., jednak przypuszcza się, że istniała znacznie wcześniej. Nazwa, która pojawia się we wspomnianym dokumencie, pochodzi od staropolskiego „gwozd”, czyli las. „Gwozdany” to tyle, co „ludzie mieszkający w lesie”. Hitlerowcy, którzy usilnie germanizowali słowiańskie nazwy miejscowości na terenach Śląska po stronie niemieckiej, wprowadzili w 1936 r. nazwę „Nagelschmieden” (w przybliżeniu „wytwórnia gwoździ”), co miało być tłumaczeniem rzekomej nazwy polskiej (kojarzącej się właśnie z gwoździami).
Ruiny pałacu w Gwoździanach
opuszczony pałac z drugiej połowy XIX w., wybudowany w czasie, gdy właścicielami miejscowości był ród von Lücken, do którego należało kilka okolicznych majątków. Pałac w Gwoździanach kilkakrotnie zmieniał właścicieli. Po II wojnie i nacjonalizacji przez jakiś czas mieściło się tu przedszkole. Nieremontowany, popadał stopniowo w kiepski stan. Obecnie nie jest użytkowany. Rezydencja, mająca charakter budowli eklektycznej z wyraźnymi elementami nawiązującymi do baroku i klasycyzmu, wzniesiona została w 1886 r. Murowany z cegły budynek wzniesiony został na planie prostokąta. Jest dwukondygnacyjny, a nakryty został czterospadowym dachem z lukarnami. Fasada pałacu jest siedmioosiowa i posiada centralny, lekko wysunięty ryzalit-ganek z głównym wejściem, zwieńczony wydatnym szczytem. Ganek podtrzymuje filarami znajdujący się nad nim balkon. Narożniki pałacu posiadają dekorację w postaci boniowania. Obok opuszczonej obecnie budowli znajdują się również zabudowania czworaków, spichlerza i gorzelni. Rezydencję otacza dziczejący park.