Architektura drewniana - słowo wstepne, acz ...

Tak. Popełniłam niegdyś kilka artykułów o tematyce drewnianej. Jestem drewnem kopnięta i wiem doskonale, że architektura drewniana różni się od murowanej, jak dzień od nocy... Napisałam te artykuly do szuflady, pod wpływem studiów na Akademii Dziedzictwa. Teraz je "uaktywniam", bo choć "w internetach" jest ponoć wszystko, na prawdę trzeba się naszukać, żeby znaleźć cokolwiek na temat architektury drewnianej. Temat jest już niemodny.

(Wtedy też nie było łatwo, ale łatwiej, gdyż Dni Dziedzictwa które organizowane są do dziś - za co niech cześć będzie i chwała !!!) dotyczyły między innymi wspomnianych drewniaków. Odkopałam te artykuły i włożyłam "na bloga" - bo łatwiej :) Blog jest drewniany, bo świr mój ogromny jest. Przy czym - zaznaczyłam to co prawda, ale... - rysunki pochodzą z materiałów dydaktycznych. Zdjęcia - w dużej częsci moje (czyli "z archiwum MUWITu"). Ale niektóre są z wyżej wspomnianych internetów (z zaznaczeniem autora i zrodla, jeśli istnieje - źródło, nie autor:)

Ateny i Akropol

Widziany z dołu (z Plaki, Anafiotiki, czy nawet z Agory Ateńskiej) zapiera dech w piersiach. Jest symbolem Aten. I tego mu się odmówić nie da. Nie da się też zaprzeczyć, że na zboczach Akropolu znajdują się fenomenalne ruiny, które zwiedzający szybko przebiegają. Zatrzymują się przy teatrze Dionizosa, który znajduje się na liście UNESCO, wraz z innymi teatrami antycznymi. Niestety, w mojej prywatnej opinii jest to powiększona piaskownica, w której dzieci bawiły się kamyczkami. (tak, wiem, ze stoi za tymi kamyczkami, kupę historii i wiele lat. A nawet tysięcy lat. Nie zmienia to jednak faktu, że teatr w Epidauros, również znajdujący się na liście UNESCO, zapiera dech w piersiach, a tu.. no cóż, kupka kamieni.

© MUWIT.pl - W czasach sprzed aplikacji... MUWIT robiłam ręcznie. W większości miejsc wówczas byłam i poszukiwałam miejsc ciekawych naokoło - trochę dla siebie, trochę dla innych. Idea się spodobała, do mojej skromnej osoby dołączył Karol, Wojan, Łukasz, Wonder... Muwit się "rozwijał", a ja każdą wolną chwilę spędzałam albo na wyszukiwaniu miejsc "trudno znajdywalnych", albo na "usprawnianiu" MUWITu. (próba automatyzacji mi nie wyszła - przyznaję z bólem.) W międzyczasie zmieniło się z przewodników 10plus, czyli tych dla piechurów bez szlaku, na 50 plus, bo wciąż chciałam pokryć przewodnikami całą Polskę. A posiadałam już Białą Strzałę, czyli Lanosa (samochód petarda).
Idea piękna, tylko nie-do-zrealizowania.
Potem świat się otworzył - nie tylko fizycznie (Unia, tanie linie itd) i przewodniki 10 plus powinny się nazywać 10 silnia plus... A na samym końcu podupadłam na zdrowiu i z podróży naokoło czegokolwiek zostały nici z pętelką. Zatem prawdą jest, że MUWIT-u, jako witryny krajoznawczej, już nie ma. Ale prawdą również jest, że nadal się w nim "babram". Bo żal mi tych materiałów nagromadzonych przez lata. Które są w delikatnym b... bałaganie.

Zatem oświadczam dobitnie - zgodnie z prawem o prawach autorskich. Teksty w zdecydowanej większości pochodzą "z internetów" - możliwości techniczne wykluczają każdorazowe podawanie źródła. Zdjęcia - tak samo. Choć w dużej części są z "naszego archiwum". Czyli źródło muwit.pl - oznacza, że "ktoś z nas" to zdjęcie zrobił. Jeśli jest "źródło: Wikipedia" - oznacza to, że pochodzi właśnie stamtąd. Przy czym - nie mam możliwości oznaczenia konkretnego autora. Inne materiały są z tak zamierzchłych czasów, w których nikt nie myślał o oznaczaniu praw autorskich, bo kazdy się cieszył, że jego zdjęcie / tekst znalazł uznanie. Nie mówię tu o zawodowcach, bo tych - starałam się oznaczać, bez względu na to, jakie aktualnie wymagania były.
A magiczny znaczek - © MUWIT.pl - jest po prostu ładnym zakończeniem strony. A nie wielkim oświadczaniem praw autorskich. MUWIT należy zatem traktować jako stronę niekomercyjną, prywatnie hobbystyczną i z wizją raczej na wydatki (serwer kosztuje :) niż na zyski). Jeżeli ktoś znalazł tu swoje materiały bez deklaracji autorskiej - proszę o wybaczenie. Materiałów jest za dużo, żebym mogła je zlokalizować i usunąć.

W związku ze zmianą adresu zamieszkania przeniosłam (Panami z firmy przeprowadzkowej - przecież nie sama...). absolutnie wszystko. To był błąd - kolosalny. Zwłaszcza jeśli chodzi o książki. Nauczono mnie, że książek się nie wyrzuca. Aktualnie zatem TONĘ w książkach.

Oprócz moich (około tysiąca), mam słowniki mojej babci (weź wyrzuć słownik techniczny języka angielskiego. Albo słownik medyczny angielsko-angielski - NIE UMIEM.). Postanowiłam zatem sprzedać, łamane przez, oddać. I tu nastąpił zonk.

Biblioteki od lat nie przyjmują książek wydanych przed... nie pamiętam. Ale dokładny rok jest mi i tak na grzyba, ponieważ książek wydanych PO magicznym roku "nie pamiętam", mam dosłownie kilkadziesiąt. I głównie są to reprinty (np. Galicja Orłowicza, czy Warszawa Jankowskiego. Reprint wydany przez fenomenalne wydawnictwo Libra PL). Zatem - biblioteki odpadają... Żeby sprzedać - czyli wystawić na jakiś portal - trzeba spisać. Rozpoczęłam zatem spisywanie. Zupełnie bez sensu.

Póki jeszcze są to książki typu Sienkiewicz z 1891 r, zjedzony przez mole, to można (choć bez sensu, bo okazało się, że taki "niezjedzony" egzemplarz, w sprzedaży jest za trzy złote - i to już w antykwariacie.) Załamałam się. No to postanowiłam oddać. Ale tak łatwo nie jest - założyłam bowiem, że ludzie biedni nie mają pieniążków na książki, a czytać by może i chcieli. Zadzwoniłam zatem do dwóch domów dla osób bez dachu nad głową - do takiego, powiedzmy, że ogólnego. I drugiego - dla mężczyzn. Bo w moim idealnym świecie - panowie bez domu, mogą mieć siły (a ciężar tych książek nie zmalał), mogą chcieć i mogą po prostu mieć życiowego pecha. W tym drugim domu odebrał zakonnik i z ogromną pogardą w głosie poinformował mnie "ale proszę Pani nie zbieramy książek, proszę oddać na makulaturę". Można się załamać?

No to znalazłam fundację, która zajmowała się bookcrossingiem. Modne słowo, - po prostu wymiana książek. Ale na bookcrossing ludzie się zapewne łapią, a na wymianę książek - nie. Okazało się, że fundacja została zamknięta jakiś czas temu. (to był ten boom na fundusze europejskie na projekty społeczne). Po fundacji zostało kilka biblioteczek plenerowych w różnym stanie i różnych miejscach. Jedną z nich widziałam fizycznie na Gołaśka. Taka niewielka szafeczka, paździerzowa w "ogrodzie społecznym" - zresztą bardzo ładnym. Z osiedlowych plotek dowiedziałam się, że ogrodem (i szafeczką) opiekują się dwie panie (albo jedna.)

Dziś poszłam na pewniaka, a tu - kolejny zonk - szafeczki nie ma. Zapytałam jakiś miłych ludzi, którzy powiedzieli, że... administracja rozebrała, bo "zagrażała". Dokładnie tego słowa użyli. Zagrażała... Oczywiście, że zagrażała, bo społeczeństwo, które czyta, zagraża... Przez chwilkę, krótką chwilkę, pomyślałam, że można tamtą szafkę zastąpić jakąś z odzysku. Mam taką na balkonie. Mieszkam na osiedlu, gdzie ludzie remontują - efekt? w śmieciach leżą stare regały, nowe regały, szafeczki lepsze gorsze. Idą do wyrzutu razem z burakami, papierem i innymi (zapoomnijcie o segregacji - MPO przyjeżdza jednym autem i na własne oczy widziałam, jak na tą samą pakę idą zmieszane, papier i plastik). Trudno mi jakoś uwierzyć, że w środku tej paki siedzi krasnoludek (albo inny system) rozdzielający groch od kapusty... Choć może powinnam uwierzyć. Nie wiem. Tu mam tylko obserwacje, żadnych danych.

No więc, przez sekund pięć, chciałam wymienić jedną szafkę na inną. Ale miły Pan dodał jeszcze, że gdyby była metalowa - taka specjalna to byłoby ok. Taka specjalna, metalowa (wg informacji ze strony projektu z UM, datowanego na rok bodaj 2020), kosztuje 14.000 zł. I nie jest ze złota. Przepraszam bardzo, ile??? Ano tyle, bo trzeba zezwolenia, koordynatora projektu etc. Pomysł wymiany szafki sczezł. W efekcie załamałam się totalnie. Dalej tonę w książkach, na stronie Szyszkobara (którą tu zamieszczam - żebym nie zapomniała)- artysty krakowskiego - znalazłam fajną mapkę otwartych biblioteczek. Nie wiem czy one nadal istnieją, ale część z "książek do wyrzutu" zamierzam po drodze gdzieś, tam rozlokować. Może mi wróci chęć do życia i dzielenia się tym co mam.

PS. Zdjęcie ilustrujące - to wnętrze Synagogi na krakowskim Kazimierzu. To nie są moje książki :) Z tym że zdjęcie robione w 2002 roku, więc możliwe, ze teraz tych książek tez tam już nie ma.