Śląskie Kościoły Pokoju stanowią historyczne nawiązanie do ważnego w dziejach Europy wydarzenia politycznego, jakim było zawarcie Pokoju westfalskiego w 1648 roku kończącego wojnę trzydziestoletnią. Cesarz monarchii habsburskiej w geście łaski dla pokonanych protestantów wydał zezwolenie na wzniesienie trzech świątyń na Śląsku. Obwarował je jednak zastrzeżeniem, że nie mogą to być budowle murowane z wieżami usytuowane w mieście. Kościoły zbudowano w konstrukcji ryglowej. Do dziś zachowały się dwa- w Jaworze i Świdnicy, które pełnią nadal funkcje sakralne. Trzeci - w Głogowie uległ zniszczeniu już w końcu XVIII wieku.

Śląskie Kościoły Pokoju stanowią historyczne nawiązanie do ważnego w dziejach Europy wydarzenia politycznego, jakim było zawarcie Pokoju westfalskiego w 1648 roku kończącego wojnę trzydziestoletnią. Cesarz monarchii habsburskiej w geście łaski dla pokonanych protestantów wydał zezwolenie na wzniesienie trzech świątyń na Śląsku. Obwarował je jednak zastrzeżeniem, że nie mogą to być budowle murowane z wieżami usytuowane w mieście. Kościoły zbudowano w konstrukcji ryglowej. Do dziś zachowały się dwa- w Jaworze i Świdnicy, które pełnią nadal funkcje sakralne. Trzeci - w Głogowie uległ zniszczeniu już w końcu XVIII wieku.



Kuźniczysko, tak jak i inne osady na tym terenie, było kolonią leśną, która z czasem dała początek wiosce. Spośród dwóch czynnych w XV w. hut żelaza jedna leżała na terenie Czeszowa, a druga Kuźniczyska. W 1422 r. należała ona do rodziny Muslischs, która za użytkowanie jej płaciła klasztorowi 5 marek czynszu rocznego. Dla porównania huta Johana Hubnera w Czeszowie oprócz czynszu, dawała klasztorowi dwa pługi i dwa pręty z żelaza. W 1433 r. Muslischowie sprzedali kuźnię.wtedy nie było jeszcze wioski, a okoliczni mieszkańcy zajmowali się hutnictwem, karczowaniem i wypalaniem drewna oraz pszczelarstwem. Z czasem na wytrzebionym terenie powstała wieś i folwark klasztorny.




Kościół w Kuźniczysku pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia NMP to obiekt wyjątkowy. Zaprojektowany został i wybudowany w XVIII wieku przez niemieckiego architekta i budowniczego Carla Gottharda Langhansa - autora takich dzieł architektury jak Brama Brandenburska w Berlinie czy Pałac Królewski we Wrocławiu. Kościół zbudowany jest z modrzewia, i choć ma już ponad 300 lat, to we wnętrzu nadal można poczuć niezwykły zapach charakterystyczny dla tego typu drewnianych budowli.




Modrzewiowy kościół św. Jana Nepomucena w Parku Szczytnickim powstał w XVI w. w Starym Koźlu . W ramach ochrony zabytków został z inicjatywy Theo Effenbergera przeniesiony w 1913 r. na obecne miejsce w Parku Szczytnickim. Był wówczas elementem Wystawy Sztuki Cmentarnej w ramach Wystawy Stulecia. Przeniesienie obiektu do Wrocławia stało się możliwe dzięki właścicielowi sanatorium przeciwgruźliczego z Görbersdorfu - Adolfowi Weickertowi, który całą operację dotował.

Był to jeden z pierwszych w Niemczech transferów obiektu dokonany w celu jego zachowania. Podczas montażu wymieniono wiele elementów z oryginalnej konstrukcji. Zmieniono wykroje otworów okiennych, zbudowano nowy chór muzyczny i prowadzące na niego schody zewnętrzne. Pobielono wnętrze, ale rezygnowano z tynkowania ścian zrębowych, aby przywrócić kościołowi stan pierwotny. Odnowiono malowidła na szybach, zbudowano ogrodzenie i soboty.



Kościół szachulcowy, barokowy konstrukcji słupowo – ramowej. Zbudowany na planie krzyża greckiego w stylu barokowym. Część centralna zbudowana na planie ośmioboku, kryta łamaną kopułą z blachą miedzianą. Zwieńczona wieżyczką z latarnią i chorągiewką. Ramiona krzyża zamknięte prostokątnie, zwieńczone trójkątnymi szczytami i kryte dachami dwuspadowymi.

Kościół szachulcowy, trójnawowy konstrukcji słupowo - ramowej. Salowy, bez wyodrębnionego z nawy prezbiterium, zamknięty trójbocznie z boczną zakrystią. Kruchta od frontu nawy. Dach jednokalenicowy z czworoboczną wieżyczką na sygnaturkę w części frontowej. Zwieńczoną hełmem ostrosłupowym z latarnią.wnętrze otynkowane.

Zbudowana w 1630 roku konstrukcja zawierała w sobie początkowo tylko jedną nawę, odpowiadającą dzisiejszej nawie środkowej. Jako dowód mogą posłużyć krokwie dachowe, które do dziś zachowały się w swojej oryginalnym nachyleniu w stronę wschodniej ściany szczytowej. Jak wynika to z zachowanego planu przebudowy z 1709 roku, na tym planie budowli dokonano na północnej i południowej ścianie przebudowy i poszerzenia w celu zainstalowania empory, przy czym na stropie zamocowano nowe krokwie o bardziej płaskim kącie nachylenia. Świadczą o tym także usztywniające słupy więźby dachowej nad górnymi oknami dobudówek, jak i okucia północnych drzwi, których kształt pochodzi z XVIII wieku.