Mówimy: Czechy, myślimy: Praha. Prawie zawsze. Jak bardzo niesłusznie sprowadzamy w wyobraźni uroki Czech jedynie do ich stolicy, możemy się przekonać, wyruszając na odkrywanie czeskiej prowincji. A północne Czechy leżą tuż tuż, w zasięgu ręki, zwłaszcza dziś, gdy przejść drogowych i turystycznych namnożyło się niczym grzybów w czeskich lasach. Pasjonaci przyrody mogą mieć tylko kłopot z wyborem celu wyprawy: kuszą Sudety, Jeseniki, osobliwe formy skalnych miast, kaniony, jaskinie...

Jedną z doskonale zagospodarowanych i ciekawych tras związanych nierozłącznie z historią naszego kontynentu jest "Strasse der Romanik" ("Szlak Romański") w Saksonii-Anhalt w środkowych Niemczech. Obejmuje ona kilkadziesiąt najbardziej reprezentatywnych przykładów architektury romańskiej, powstałej tu pomiędzy X i XIII wiekiem, czyli w czasach krzepnięcia kultury chrześcijańskiej, jak i państw i narodów europejskich. "Strasse der Romanik" tworzą 72 zabytki- bazyliki romańskie, kościoły wiejskie, klasztory, zamki i kaplice- związane bezpośrednio z pierwszą saską dynastią Ludolfingów i Ottonów, zakonami średniowiecznymi, głównie benedyktynami, norbertanami i cystersami, z ceglaną romańszczyzną z czasów chrystianizacji Słowian Połabskich przez cesarza Lothara III oraz saskich margrafów Henryka Lwa i Albrechta Niedźwiedzia. (tekst: internet)

Widziane z dołu (z Plaki, Anafiotiki, czy nawet z Agory Ateńskiej) zapiera dech w piersiach. Jest symbolem Aten. I tego mu się odmówić nie da. Nie da się też zaprzeczyć, że na zboczach Akropolu znajdują się fenomenalne ruiny, które zwiedzający szybko przebiegają. Zatrzymują się przy teatrze Dionizosa, który znajduje się na liście Unesco, wraz z innymi teatrami antycznymi. Niestety, w mojej prywatnej opinii jest to powiększona piaskownica, w której dzieci bawiły się kamyczkami. (tak, wiem, ze stoi za tymi kamyczkami, kupę historii i wiele lat. A nawet tysięcy lat. Nie zmienia to jednak faktu, że teatr w Epidauros, również znajdujący się na liście Unesco, zapiera dech w piersiach, a tu.. no cóż, kupka kamieni.

Planowałam kilka dni na Lesvos, potem Ikarię i kilka dni na Chios. (promy pomiędzy tymi wyspami kursują dość regularnie).

No bo, myślałam, cóz będę robić na wyspie 50 km na 50 km. Z jednym Skamieniałym Lasem Sekwoi z listy Unesco. Wykopalisk tu właściwie nie ma. Spektakularnych miejsc również. Na plaży przecież siedzieć nie będę... W jednym się nie pomyliłam. Nie siedziałam na plaży.

Przepiękna i ... pusta. Fakt, że zwiedzana po sezonie, gdzie turystów jest tak jakby, mniej... Ale i tak - szczególnie na północy wyspy, trafiają się takie miejsca, których, prawdopodobnie, nie odwiedził żaden turysta przez ostatni rok. Dla mnie szczególnie magiczne było Klapados (z zamarłym we wrześniu, wodospadem), dolina rzeki Ligona z ruinami młynów i prześliczne małe plażyczki, ukryte pomiędzy skałami. A zachód słońca nad Petrą jest najpiękniejszym zachodem na świecie.

W podróży do Mediolanu, lądujemy na lotnisku w Bergamo. I moje pytanie brzmi - po co się stąd ruszać? Tak uroczego, włoskiego miasteczka z klimatem, niezepsutego ruchem turystycznym, próżno szukać w innych regionach. Potężne, weneckie mury okalające Citta alta, zostały wpisane na listę Unesco - i bez dwóch zdań są one fascynujące. Otaczają Stare Miasto (Citta Alta) i zamek. Spacer wąskimi uliczkami jest najwspanialszym doznaniem, gdyż spacer ten to autentyczny spacer przez historię. Tu nawet autobusy przejeżdżają przez jedną z czterech oryginalnych bram.

Ateny są miastem kontrastów. Zdecydowanie. Poczynając od starożytnych ruin i wykopalisk, przez niesamowite kolekcje muzealne, aż po dzielnice "bohemy bez nazwiska". Wystarczy skręcić w "inną uliczkę" i już wielkie miasto wygląda jak wielka wieś. Poniższy post jest mocno subiektywny, oddaje bowiem jedynie moje odczucia, niezgodne z opiniami innych (zwłaszcza mojej, kopniętej starożytnością, siostry).

Te moje odczucia staram się jednak przedstawić z subiektywnym komentarzem. Bo znajdźcie mi kogoś, kto przyzna, ze Akropol jest niewart poświęceń (chyba że w listopadzie, kiedy jest szansa na mniejszy tłum), a najpiękniejsze wykopaliska w Atenach to Agora Ateńska i Hefajstejon (który notabene miałyśmy ominąć).

Kiedy wyszłam już trochę wyżej, widoki jakie zobaczyłam, zaparły mi dech w piersiach. Ja się wcale nie dziwię, że w tych terenach powstawały opowieści krew w żyłach mrożące (choć akurat pies Baskervillów powstał w okolicach Devon'u).

Nie zdziwiłam się też, kiedy zobaczyłam łopatę opartą o mur. Pierwsza, niekontrolowana myśl brzmiała... "Ciekawe, gdzie zakopali trupa". Taaak - w tym terenie łatwo myśleć o morderstwach:).

Commandaria jest winem wytworzonym z rodzimych, czerwonych odmian Mavro i Xynisteri niedaleko miasta Kolossi. Jest to bardzo słodkie wino, które pija się do kawy i deserów. Receptura Commandarii jest najstarszą zarejestrowaną recepturą na świecie. Historia win cypryjskich sięga 2000 lat p.n.e.

Tradycja uprawiania winorośli przybyła na Cypr wraz z osadnikami. W przeszłości wina cypryjskie były tak wysoko cenione, że pili je faraonowie egipscy, król Salomon opisywał je w swoich poematach, a ich wysoka jakość doceniana była przez Greków i Rzymian. Wino ma również swoje miejsce w mitologii- kult boga Dionizosa, który nauczył ludzi wytwarzać wino. Dziś można oglądać w Willi Dionizosa w Pafos mozaiki przedstawiające kult picia wina. Wiele osób twierdzi, że takie znane wina jak Tokaj, czy Madera bazują na cypryjskich recepturach.

Siedzę w Irlandzkim pubie. Na ścianie, na wielkim ekranie trwa bójka na murawie boiska. Nie wiem kto z kim gra, przeciwko komu, kto kogo bije i kto przetrzymuje piłkę,ale wiem, ze cała Irlandia dzielnie sekunduje. Cała Irlandia to akurat pub przy Grafton Street. Tu- w Irlandzkim pubie toczy się całe życie. Irlandczycy wychodząc z pracy w piątek, kroki swe kierują od razu do pubu i tam zostają, aż do niedzielnego wieczora.

Lat temu... dawno... Wykopano pierwsze tunele, potem stacje. Niektóre mają po dwa poziomy, dla łatwiejszej komunikacji. Poszczególne stacje połączono chodnikami i przejściami podziemnymi, dzięki czemu przejście między poszczególnymi liniami metra stanowi miętę z bubrem... Do stacji doprowadzono schody, windy i schody ruchome. Kiedy wszystko było gotowe i działało prawie bezbłędnie, całą konstrukcję przysypano ziemią i na tym wybudowano miasto. Londyn.

Tak powinna wyglądać historia londyńskiego metra. Tak jednak nie było. Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że na początku było metro.... takiej organizacji jak tutaj, nie można spotkać nigdzie indziej. Poszczególne linie są połączone ze sobą w sposób lepszy od pajęczej sieci. Podróżowanie metrem i koleją to tutaj czysta przyjemność. Problem polega tylko na koszcie transportu, który jest kosmicznie wysoki. Jednakże, jeśli coś jest dobre, należy za to zapłacić:) Ale to na marginesie...

Francuski styl życia jest najlepszy, a kraj najbardziej cywilizowany ze wszystkich krajów świata- tak przynajmniej twierdzą Francuzi, który z jednej strony są świetnymi propagatorami swego kraju, z drugiej zaś sławni na cały świat z egocentryzmu i zadufania. Sława tutejszego jedzenia i wina jest jak najbardziej uzasadniona i jest chyba równie znana jak fakt, że we Francji porozumiewać się można li i jedynie po francusku. Nie jest to do końca prawdą, jednak faktem pozostaje że każdy inny język w ustach Francuza brzmi kompletnie niezrozumiale. nie zmienia to jednak faktu, że Francja- kraina szampanem, winem i fantastyczną zabawą- to kraj, gdzie każdy znajdzie coś dla ducha i dla ciała.

Zagłębiając się w Bałkany od pewnego momentu zaczęła nas jednak intrygować mnogość świątyń wielu wyznań. Oczywiście regiony są wyraźnie podzielone na muzułmańskie, chrześcijańskie (prawosławne, katolickie, protestanckie) oraz żydowskie. Jednakże przejeżdżając tranzytem, widzi się jedynie wieże kościelne lub minarety. Te ostatnie są szczególnie widoczne ze względu na ich liczbę, przede wszystkim w południowej części Bośni i Hercegowiny, oraz kolor, zazwyczaj biały.

Malta to niewielkie państwo, mieszczące się na trzech głównych wyspach. Po wejściu do UE przeżywa najazd turystów pragnących słońca i wypoczynku. Pomimo tłumów na plażach i korków na ulicach, Maltańczycy są niezwykle otwarci i gościnni. Charakter mieszkańców jest największym atutem wyspy. Dla mnie Malta jest za bardzo ściśnięta i "bez oddechu", ale to moje prywatne odczucie. Do wysp maltańskich zalicza się też Gozo (z fantastycznymi klifami poo wschodniej stronie) oraz Comino z tłumnie odwiedzaną Błękitną Laguną oraz niemal zupełnie odludną, północną stroną wyspy.

Na temat Krety jest masa informacji w internecie. Sporo pasjonatów wkłada mnóstwo pracy po to, aby inni mogli skorzystać z ich doświadczeń. Korzystaliśmy z tych informacji, gdy przygotowywaliśmy swoją 15 dniową wyprawę na tę piękną grecką wyspę. Przedstawiamy tu swoje wrażenia i doświadczenia, pokazujemy miejsca, w których byliśmy, piszemy co warto zobaczyć, z myślą o tych, którzy dopiero wybiorą się na Kretę i będą szukać informacji o wyspie, w sieci.

Kraj trzech języków, trzech religii i dwóch alfabetów. Kraj który najbardziej ucierpiał w czasie wojny. To tu spotkać możemy Chorwatów, Serbów i Muslimanów, zwanych Bosanci, czyli Słowian wyznających islam- ta unikatowa mieszanka to pokłosie najazdów tureckich. W Bośni często można usłyszeć następujący dowcip: "Jak rozróżnić Serba od Chorwata i od Muslimana? Ano tak, że Serb nie chodzi do cerkwi, Chorwat nie chodzi do kościoła, a Musliman nie chodzi do meczetu".

Postanowiłam w końcu "upublicznić" mój artykuł na temat bałkańskich mitów. Mit mitowi nierówny. Mity kojarzą nam się z Zeusem, Herą i panem Parandowskim. Ale są też mity inne - narodowe, geopolityczne, te mają wpływ na nas, nasza historię i postrzeganie świata. "Jeśli już musisz, to napisz to tak, żeby zwyczajni ludzie w zwięzłej formie dostali przekrój wszystkiego. nie wgłębiaj się - zostaw to innym. Jeśli choć jedna osoba zauważy wpływ mitu na nasza codzienność, to i tak odniesiesz ogromny sukces." Ale chcę, życzę sobie, pragnę nawet, aby starać się zrozumieć dlaczego jest tak a nie inaczej. I jeśli choć jedna osoba zauważy manipulację symbolami, to i tak będzie dobrze.

Praca dyplomowa - Rola wielkich mitów narodowych >>>

z archiwum MUWIT.pl

Półwysep Iberyjski (Półwysep Pirenejski, hiszp. i port. Península Ibérica, kat. Península Iberica, bask. Iberiar penintsula; w starożytności i średniowieczu Hiszpania) to półwysep znajdujący się w południowo-zachodniej części Europy. Od pozostałej części kontynentu oddzielają go Pireneje na północnym wschodzie, od zachodu i częściowo północy i południa otacza go Ocean Atlantycki, a od wschodu i południowego wschodu Morze Śródziemne. Od Afryki oddziela go Cieśnina Gibraltarska. Powierzchnia półwyspu wynosi 583 254 km2. Jest drugim co do wielkości półwyspem w Europie.