Kamienny zamek na szczycie trudno dostępnej, skalistej góry Chojnik, zwraca uwagę zarówno pieszych, podążających w wyższe partie gór, jak i przypadkowych przejezdnych, zmierzających w kierunku Jeleniej Góry. Jego budowniczym był Bolko II Mały, ostatni niezależny książę piastowski na Śląsku. Jednak to rodowi Schaffgotschów, w których ręce trafił po śmierci Bolka, obiekt zawdzięcza swe najlepsze lata. Przez niemal trzysta lat był systematycznie rozbudowywany i powiększany. Niestety, w 1675 zamek spłonął od uderzenia piorunu i popadł w ruinę. W 1822 roku powstało tu schronisko turystyczne, a wycieczki kuracjuszy z pobliskich Cieplic nadały nowy sens istnieniu tego miejsca. Dzisiaj Chojnik to bardzo atrakcyjny cel pieszych i rowerowych wycieczek. Panorama z wieży zamkowej z pewnością warta jest kropel potu, wylanych podczas stromego podejścia. Odrębną atrakcję stanowią rycerskie turnieje „O Złoty Bełt Chojnika”, które we wrześniu przyciągają zwłaszcza rodziny z dziećmi.

Zamek Świny powstał w rejonie zajmowanym we wczesnym średniowieczu przez osadę pamiętającą co najmniej XI stulecie i późniejszy piastowski gród kasztelański. Po przejściu jeszcze w XIII wieku w prywatne ręce śląskiego odłamu rodu Świnków Henryk Krzyżowiec ze Świn wzniósł tam do dziś znakomicie zachowaną potężną wieżę mieszkalną, która jest jednym z najwyższych zachowanych średniowiecznych budynków mieszkalnych w Polsce. W 2 połowie XV wieku powstał zamek średni po którym przetrwał obwód zewnętrznych murów z bramą. W XVII stuleciu Jan Zygmunt Schweinichen wystawił wielki pałac w stylu manierystycznym pokryty geometrycznym sgraffitem, z okazałą bramą nad którą wznosi się herb Świnków. Całość otaczają wczesnonowożytne fortyfikacje i sucha fosa. Nader rzadką okazją jest w Polsce oglądanie dwóch zamków naraz, tymczasem stojąc na dziedzińcu wielkim warowni w Świnach roztacza się przed nami piękny widok na miasteczko Bolków z dominującą nad nim sylwetką książęcego zamku.

Burzliwe dzieje Zamku Bolków rozpoczęły się pod koniec XIII wieku. Przez ponad sto lat pozostawał on we władaniu kolejnych książąt piastowskich, pełniąc odpowiedzialną funkcję skarbca. Następnie obiekt zmieniał właścicieli co kilkadziesiąt lat. Był w tym czasie wielokrotnie oblegany, przechodził też przebudowy, przystosowujące go do zmieniających się funkcji. Do naszych czasów przetrwała dwudziestopięciometrowa, charakterystyczna wieża zamkowa, górująca nad okolicą. Zbudowano ją na planie koła, ale w kierunku południowo-zachodnim nadano kształt klina (tzw. dziób). Miał on chronić budowlę przed ostrzałem artyleryjskim, powodując ślizganie się kul i jednocześnie wzmacniając ściany. Ponadto w wieży znajdował się głęboki loch głodowy, do którego wtrącano skazańców. Pozostawieni losowi, zwykle przeżywali około tygodnia. Ci obdarzeni szczególną wolą przetrwania, zlizywali wodę z murów, znacząco przedłużając swoje cierpienia. Mimo iż opuszczony na niemal dwa wieki obiekt wyraźnie podupadł, to dziś stanowi niemałą atrakcję turystyczną.

O powstaniu zamku Książ opowiada legenda, według której warowną siedzibę wzniósł tutaj cesarski rycerz Funkenstein. Jeszcze jako młody giermek podarował on swemu władcy worek znalezionego przypadkiem w lesie węgla, co tak zachwyciło obdarowanego, że naprędce awansował chłopaka i nazwał Tym Który Przynosi Kamienie Dające Iskry. Rozkazał też udać się w pobliską okolicę, odnaleźć cenne miejsce i wybudować tam obronny gród, strzegący odtąd czarnego skarbu. Według legendy wydarzenie to miało mieć miejsce w roku 933. Pierwsza historycznie udokumentowana wzmianka podaje, że w latach 1288-91 warownię w Książu odnowił i rozbudował książę świdnicko-jaworski Bolko I, syn Bolesława Rogatki i wnuk Henryka Pobożnego.

Na szczycie wzgórza Choina, jak gdyby strzegąc granicy między Górami Sowimi i Wałbrzyskimi, wznosi się przepięknie położony Zamek Grodno. W jego dziejach historia miesza się z legendą tak, że często trudno oddzielić jedno od drugiego. Prawdopodobnie jego pierwszym właścicielem był Bolko I, choć brak na to pewnych dowodów. Faktem jest, że jak inne pobliskie zamki, z rąk piastowskich trafił w ręce Korony Czeskiej. Kiedy zaś władanie nad nim przejęły rody rycerskie, na ponad sto lat urosła wokół niego ponura sława zamku rabusiów. Dalsze dzieje Grodna były nie mniej burzliwe. Budowla przechodziła z rąk do rąk, była rozbudowywana, niszczona, palona. Z czasem utraciła swe strategiczne znaczenie. W końcu podupadła tak, że okoliczni chłopi postanowili ją wykupić, aby po rozbiórce uzyskać materiał budowlany na sprzedaż. Swój ratunek Zamek Grodno zawdzięcza profesorowi Janowi Gustawowi Büschnigowi z Wrocławia. Po 1824 roku obiekt został zabezpieczony przed dalszym zniszczeniem, a następne pokolenia nadały mu charakter turystyczny.

O jego obronnym charakterze świadczą, ciągle widoczne, basteje, attyka osłaniająca stanowiska straży, strzelnice. Obecnie zabezpieczany w ramach kolejnych etapów rewitalizacji, będzie w pełni udostępniony dla ruchu turystycznego.


Wysoka ranga założenia pałacowo-ogrodowego w Kamieńcu Ząbkowickim wynika z gigantycznej skali tego przedsięwzięcia. Ponadto była to reprezentacyjna rezydencja należąca do najznamienitszych królewsko-książęcych rodów Europy, dynastii Oranje-Nassau oraz Hohenzollernów.wyróżniała się pod względem architektonicznym, zarówno na tle dotychczasowego dorobku Schinkla (projektanta), jak i współczesnej mu europejskiej architektury. Nowatorskie w przypadku Kamieńca jest nawiązywanie do form rodzimej gotyckiej pomorskiej architektury i przeniesienie tych form na Śląsk.


Pierwszy gród na wznoszącym się prawie 400 metrów nad poziom morza, wygasłym wulkanie, istniał jeszcze za czasów słowiańskiego plemienia Bobrzan. Obecny układ przestrzenny Zamku Grodziec powstał w 1470 r. dzięki legnickiemu księciu Fryderykowi I. Majestat jednej z piękniejszych rezydencji gotycko-renesansowych na Śląsku, stał się jej przekleństwem. Przez całe wieki przyciągała ona kolejnych najeźdźców. Obciążeni kosztami ich utrzymania mieszkańcy okolicznych wiosek postanowili usunąć kłopotliwy zamek z powierzchni ziemi, przystępując do jego rozbiórki. Cel ten na szczęście zrealizowali tylko połowicznie. W 1800 r., po zabezpieczeniu fragmentów ruin, odbudowie części głównej i doposażeniu, Grodziec stał się pierwszym w Europie miejscem specjalnie przygotowanym dla turystów. Sto lat później, dzięki gruntownej przebudowie, odzyskał dawną świetność, a otwarcia powstałego tu muzeum dokonał sam cesarz Wilhelm II, w asyście ministrów i licznego dworu. Swój turystyczny charakter zamek zachował do dziś, oferując nie tylko zwiedzanie, ale też bazę noclegową i organizację imprez.

Według najnowszych ustaleń to już około 1160 roku książę Bolesław Wysoki rozpoczął wznoszenie pierwszej murowanej budowli zamkowej, która określana jest jako „dom romański”. Obiekt ten uznawany jest obecnie za najstarszy świecki budynek na Śląsku, a jednocześnie jedno z najstarszych założeń zamkowych w całej Polsce (ceglane zamki w Legnicy i Wrocławiu rozpoczęto budować później). Oprócz samego budynku wzniesiono wtedy kamienny mur obronny, który jednak nie był spojony zaprawą wapienną, ale gliną.

Pałac należący w latach 70-tych XX wieku do PGR-u w Lutyni, był częściowo zamieszkały, lecz jego stan techniczny pozostawił wiele do życzenia. W roku 1998 nieznany sprawca podpalił w kilku miejscach dach. Dach spłonął doszczętnie, a pałac stał się ruiną w przeciągu kilku godzin.



Pakoszów, późnobarokowa posiadłość usytuowana w zacisznej okolicy pomiędzy Piechowicami a Jelenią Górą. Niezwykle interesujące jest połączenie pałacowego charakteru z funkcjonalnym wykorzystaniem obiektu jako bielarni lnu. Od kwietnia 2012 obiekt, w którym mieścił się w latach wcześniejszych m.in. dom dziecka funkcjonuje jako hotel.

Pałac Wojanów to nowoczesne centrum konferencyjne osadzone w murach romantycznej rezydencji dworskiej. Zamieszkały nieprzerwanie od ponad 400 lat, oferuje noclegi w 11 luksusowych apartamentach i 81 komfortowych pokojach, wyposażonych w wygodne stylowe meble, podkreślające historyczny charakter obiektu.

W myślach wielu z nas tereny pogranicza łączą się z niepokojem, walkami, trudną historią. Niejeden pałac, zamek czy folwark przechowuje w sobie piętno burzliwych dziejów, zmian i prób siły. Tym bardziej cieszy, gdy znajdzie się ktoś, kto problematyczne położenie zamieni w atut – tak jak w łomnickim Dominium. W skład posiadłości wchodzi barokowy pałac z 1720 roku, niecałe sto lat młodszy tzw. Mały Pałac oraz muzealny folwark. Całość otulona jest przez romantyczny park, którego granicę wyznacza rzeka Bóbr. Kompleksem zawiadują potomkowie przedwojennych właścicieli, którzy podnieśli tę perełkę z kompletnej ruiny. W dodatku sprawili, że Łomnica jest dziś ważnym ośrodkiem kulturotwórczym. Przez cały rok młodsi i starsi uczą się tu tradycyjnej polskiej kuchni, nie tylko poprzez degustację, ale także podczas praktycznych zajęć w specjalnie do tego celu przygotowanej Kuchni Ziemiańskiej. Liczne kiermasze pozwalają na zapoznanie z rękodziełem, a coroczne Święta Lnu oraz Pierników stanowią ważne wydarzenia w życiu regionu. Na co dzień w Łomnicy język polski miesza się z niemieckim, a na pobliskich szlakach komunikacyjnych pojawia się coraz więcej zagranicznych gości.

Zabytkową rezydencję w Roztoce tworzy szereg budowli położonych w urokliwym krajobrazie. Główne elementy zespołu to Zamek, Ogród Francuski i Park Angielski. Aby poznać magię tego miejsca, warto zapoznać się z każdym z nich. Zamek jest najbardziej charakterystyczną i najlepiej eksponowaną częścią całego zespołu rezydencjonalnego w Roztoce. O dawnej metryce budowli świadczy zachowana do dziś fosa i wysoka na 40 metrów wieża południowa, stanowiąca wyraźne nawiązanie do średniowiecznych budowli obronnych. Z tarasu położonego na górnej kondygnacji wieży, w pogodne dni podziwiać można malowniczą panoramę Karkonoszy. W obecnej formie zamek jest okazałą budowlą o charakterze pałacowym, ozdobioną neorenesansowym kostiumem stylowym, wzniesioną na bazie wcześniejszej, barokowej rezydencji. Zwarta, trójkondygnacyjna bryła zamku, pokryta mansardowym dachem, kryje wewnętrzny dziedziniec. Dostęp do wnętrza prowadzi przez portale umieszczone na osi wschód-zachód, poprzedzone kamiennymi, łukowymi mostkami, rozpiętymi ponad korytem fosy. Ponad portalem wschodnim widnieje herb rodu von Hochberg przytrzymywany przez rycerzy w zbrojach. Bogaty wystrój elewacji dopełniają wielkoporządkowe pilastry, obramienia okienne i naczółki, wsparte na ceramicznych wolutach oraz korynckie pilastry również odlane z wypalanej ceramiki, o ciepłej, ceglastej barwie.

Niegdyś nieprzystępna twierdza otoczona fosą i chroniona przez groźne basteje, dziś centrum życia kulturalnego i park, które każdego dnia czekają na gości. Pewnie niewielu spośród podziwiających barokową budowlę, zdaje sobie sprawę z tego, iż gdyby nie pewne fałszerstwo z początku XIII wieku, w miejscu tym mogliby podziwiać opactwo cysterskie.


Zamek Elizy - zbudowany w miejscu starszej rezydencji szlacheckiej w 1899r. w stylu neogotyckim. Fundatorem i pierwszym właścicielem był ówczesny właściciel Wielkiej Lipy - Alfred von Waldenburg-Würben. Swój przydomek (Elsenburg) pałac zyskał na cześć żony właściciela - Elizy Karoliny von Krohn. Nad wejściem znajduje się herb rodzin obojga małżonków. Od 1994 właścicielem pałacu jest Ferdinando Caggiati, który wyremontował pałac i nadał mu dawną świetność.

Pałac został zbudowany w stylu eklektycznym na planie dwóch połączonych prostokątów z ryzalitami. Nakryty jest dachami dwuspadowymi ujętymi w szczyty schodkowe, z dwiema wyższymi wieżami..we wnetrzach zachowała się część pierwotnego eklektycznego wystroju. Obecnie pięknie odrestaurowany stanowi własność prywatną.

Krobielowice – kiedyś nazywane Krieblowitz to mała wieś leżąca ok. 20 km od Wrocławia, na terenie Parku Krajobrazowego Doliny Bystrzycy. Pierwsze wzmianki na jej temat pochodzą z 1321 r. z okazji nadania Creblewicz rycerzowi Tyczce ze Sterczy przez wrocławskiego księcia Henryka VI Piastowicza. Pierwotna budowla była ufortyfikowanym dworem i powstała w XIV w., gdy miejscowość należała do rodu von Sitten. Następnie, wieś przeszła w ręce klasztoru minorytów, a od 1529 r. majątki zostały przejęte przez klasztor premonstratensów, którzy to właśnie wybudowali pałac, powiększając dwór o 3 skrzydła w stylu renesansowym. Znacznie później po stronie południowej wybudowano fasadę oraz dobudowano 3 wieże w stylu barokowym.



Trudno o obiekt bardziej naznaczony burzliwymi dziejami śląskich ziem, niż Zamek Czocha. Zbudowano go w 1247 roku na polecenie króla czeskiego Wacława I. Od 1319 roku, przez 70 lat, władają nim książęta piastowscy Henryk I Jaworski i Bolko II Mały. Następnie obiekt wraca do Czech i podlega rządom kolejnych rodów rycerskich. Najdłużej, bo blisko 250 lat należy do klanu Nostitz. W roku 1909 następuje charakterystyczna zmiana – podupadły zamek odkupuje za 1,5 mln marek drezdeński producent cygar Ernst Gütschow. Przy pomocy berlińskiego architekta Bodo Ebhardtaa przywraca mu „historyczny” wygląd z 1703 roku. Skupuje też rozmaite przedmioty o wysokiej wartości artystycznej. Kiedy w marcu 1945 opuszcza zamek, wywozi najcenniejszą część wyposażenia, choć pozostawia wiele bezcennych zabytków, które w burzliwych powojennych czasach zostają rozkradzione. Swoje piętno na zamku odcisnęli wojskowi – w latach II wojny światowej mieściła się w nim szkoła szyfrantów Abwehry. Po zmianie granic obiekt został utajniony i zniknął z map – w 1952 władze PRL urządziły w nim Wojskowy Dom Wczasowy. Dziś dostępny jest już publicznie, jako ośrodek hotelowo-konferencyjny.

Położone na skalnym występie zbocza w dolinie rzeki Ścinawki pomiędzy Górami Sowimi a Stołowymi, zabytkowe założenie w Sarnach (niem. Scharfeneck) jest jednym z najciekawszych architektonicznie historycznych kompleksów pałacowo-folwarcznych w obecnych granicach Dolnego Śląska. W średniowieczu wzniesiono w Sarnach wieżę rycerską, o której niewiele wiadomo. Jej pozostałości należy szukać w piwnicach pałacu i domu bramnego, którego korytarz i przejazd bramny najbardziej odpowiadają formie przyziemia wieży rycerskiej. W 1590 r. Fabian von Reichenbach kończy budowę dworu renesansowego z fortyfikacjami. Na parterze archaizujące już wtedy, podobne do gotyckich sklepienia krzyżowe przetrwały do dnia dzisiejszego bez przekształceń. Pierwotne założenie zamkowe zawierało dwór, dom czeladny (obecnie rządcówka) i dom bramny, obwiedzione murem kurtynowym ze strzelnicami. Poza zamkiem wybudowano również obwiedziony murem folwark oraz mały dwór letni w parku. Zamek przez kolejne stulecia był przekształcany i otwierany, kiedy nastąpiły spokojniejsze czasy. Dwór przebudowano w 1660 r. na pałac, dom czeladny rozbudowano, by pełnił funkcję pałacowego skrzydła. Duże fragmenty muru kurtynowego pozostały jako ściany dobudowanych kubatur (łącznik między rządcówką a kaplicą). Istnieją wciąż strzelnice, w tym ambrazura na działo artyleryjskie (obecnie uwidoczniona w łazience domu bramnego). Do założenia zamkowego i folwarcznego należy też park zabytkowy z 10 pomnikami przyrody – ok. 300-letnimi dębami szypułkowymi.

Najcenniejszy i najbardziej okazały zabytek Oleśnicy, a także jeden z najcenniejszych na Dolnym Śląsku. Zbudowany w XIV wieku i usytuowany w południowo-zachodniej części fortyfikacji miejskich. Wcześniej, być może przed 1238 roku istniał tu książęcy gród, w 1245 roku natomiast powstała kasztelania. Do 1492 roku księstwo oleśnickie należało do Piastów Śląskich, a po śmierci Konrada IX Białego ( Młodszego ) Zamek przeszedł w 1495 roku we władanie księcia ziębickiego, Henryka I, potem księcia Jana, synów króla czeskiego Jerzego z Podiebradów. Od roku 1647 Zamkiem zarządzały książęce rodziny z rodu von Wirttenberg-Weiltigen ( Oels ), potem von Braunschweig ( książęta Bruszwiccy ). W 1884 roku Zamek staje się tronowym lennem monarchii pruskiej i rezydencją każdorazowego następcy tronu pruskiego, a od 1926 roku, po wielu pertraktacjach – prywatną własnością rodziny von Hohenzollern. Zamek integralnie związany jest z Oleśnicą – miastem wież i róż – położoną na starym szlaku bursztynowym i stanowiącym znakomitą bazę wypadową do położonego w odległości 30 km Wrocławia.

Nie da się ukryć, że to dzięki zespołowi pałacowo-zamkowemu Międzylesie wyróżnia się na tle innych miasteczek Kotliny Kłodzkiej. Ten rozległy kompleks, choć poważnie zniszczony, przechowuje w sobie ponad siedmiusetletnią historię, zaklętą w renesansowych i barokowych murach. Ponoć zatrzymał się w nim sam Jan III Sobieski po sukcesie odsieczy wiedeńskiej. Nie zniechęciły go najwyraźniej spustoszenia, którymi obiekt naznaczył potop szwedzki. Niektórzy twierdzą, że Król wciąż przechadza się po zamkowych korytarzach, gdy ciekawi warunków życia w epoce „przedelektrycznej” goście wybierają się na nocne zwiedzanie budynku. O ile średniowieczni rycerze wyprawiali się z Międzylesia, aby zaatakować czeskie miasta, o tyle dziś jego świetną lokalizację wykorzystują liczni miłośnicy aktywnej turystyki.

Ten majestatyczny obiekt właściwie nigdy nie był udostępniany szerzej turystom. Niegdyś był tu Dom Pomocy Społecznej dla niepełnosprawnych intelektualnie mężczyzn. Od 2020 roku zamkiem zarządza Fundacja Zamek Leśna Skała, która po dziesięcioleciach otworzyła go dla publiczności. A jest co zwiedzać: zamek ma 7,5 tys. m2, a usytuowany jest na prawie 3 ha.

Przebudowa zamku nadała mu charakter rezydencji pałacowej i wygląd zbliżony do dzisiejszego.Wieża została obudowana i włączona w południowo-zachodni narożnik murów dziedzińca. Budynek podwyższono o jedno piętro i ujednolicono otwory okienne. Stworzono regularny dziedziniec włączając w jego ciąg ściany dawnych budynków. Ściana wschodnia dziedzińca na wszystkich piętrach została ozdobiona arkadami. W II poł. XVIII w. zmieniono wystrój elewacji frontowej i południowej. z tego czasu pochodzi też wjazd wschodni oraz znajdująca się we wschodnim skrzydle klatka schodowa z charakterystycznym ornamentem. Król Fryderyk II bywając w Głogowie zatrzymywał się często w tutejszym zamku. Później w czasie wojen napoleońskich gościł tutaj sam Napoleon. W XIX w. otynkowano elewacje dziedzińca wraz z wieżą. Zmieniono wtedy system amfiladowy pomieszczeń na korytarzowy na początku XXw. zmieniono układ wszystkich pomieszczeń zamku, a na parterze wieży przebito otwór, wewnątrz założono klatkę schodową i wykonano jej zwieńczenie. Pod koniec XIX i na początku XXw. w zamku mieścił się sąd królewski. Pozostałe pomieszczenia zajmowały mieszkania prywatne. Zamek został mocno zniszczony w 1945 r. Odbudowano go w latach 1971 – 1983. Obecnie jest tu siedziba Muzeum Archeologiczno – Historycznego.

Pałac w Gorzanowie pozostaje niedoszlifowanym wciąż do końca diamentem Kotliny Kłodzkiej. Położony 30 kilometrów od granicy z Czechami jest jednym z najstarszych i najbardziej reprezentacyjnych zamków w tej części Polski. Niegdysiejsza siedziba potężnego austriackiego rodu von Herberstein góruje w swym majestacie nad przepięknie położoną nad Nysą Kłodzką.

Zrujnowany zamek prochowicki stoi na lewym Brzegu Kaczawy, czyli po przeciwnej niż miasto. To co z niego pozostało, mimo że sporych rozmiarów robi przygnębiające wrażenie. Kompletna ruina z ograniczonym dostępem, wykupiona przez prywatną osobę.


W maleńkim Kliczkowie stoi imponujące założenie, nawiązujące swą formą do słynnych francuskich zamków. Początkowo znajdowała się tu graniczna warownia, która wraz z sobie podobnymi miała chronić Księstwo Świdnicko-Jaworskie. W ciągu następnych stuleci zamek przechodził z rąk do rąk, a kolejni właściciele dobudowywali coś od siebie lub zmieniali wystrój na bardziej nowoczesny. Najpoważniejsza modernizacja miała miejsce pod koniec XIX wieku. Zamek został otoczony ogromnym, osiemdziesięciohektarowym parkiem w stylu angielskim. To właśnie w nim znajduje się najciekawszy, bo unikatowy w skali całego kraju, element tego kompleksu. Książę Fryderyk zu Solms-Baruth postanowił obok tradycyjnego w większych posiadłościach mauzoleum stworzyć również cmentarz dla swych ulubionych koni. Dziś pamięć o nich przywołują zaledwie dwa ocalałe nagrobki. Choć zniszczone, wciąż przyciągają turystów i gości mieszczącego się dziś w zamku Centrum Konferencyjno-Wypoczynkowego. W zamku Kliczków mieszczą się obecnie ekskluzywny hotel, centrum SPA, centrum konferencyjno-wypoczynkowe oraz elegancka restauracja.

Zamek w Urazie został spalony w 1945 roku w ostatnich dniach drugiej wojny światowej. Po zakończeniu działań wojennych majątek w URAZ 2ie przejęło państwo polskie. Zamek podlegał władzom samorządowym z Obornik Śląskich. W rzeczywistości pozbawiony opieki szybko popadał w ruinę. Już w 1952 roku zawaliły się sklepienia i stropy parteru. Z czasem runął narożnik południowy zamku. Losu zabytku nie odmieniły nawet zmiany własnościowe jakie nastąpiły w 1989 roku. Wtedy to ruinę nabyły osoby prywatne. Obecnie zrujnowany zamek w dalszym ciągu pozostaje własnością prywatną. (aktualną historię własności prywatnej znaleźć można na przystanekwroclaw.pl).

W 1842 roku miasto została kupione przez księcia Jerzego Wilhelma Schaumburga-Lippea za 2.500 000 guldenów za drugiego syna Wilhelma Charlesa Augusta i w ten sposób założyła linię Nachod w swoim mieście. Małżeństwo syna Wilhelma Fryderyka i duńskiej księżniczki Luizy pod koniec XIX wieku łączyło ten dom z królewską rodziną Danii. Ci niemieccy książęta rządzili Nachodem do końca II wojny światowej. 21 czerwca 1945 roku cały ich majątek został skonfiskowany przez państwo.

Dzięki badaniom archeologicznym w 2010 roku Pierwsze osadnictwo tego obszaru datowane było na koniec epoki kamiennej i okres tak zwanych pól śmietnikowych .wiek odkrycia został oszacowany do 1000 roku przed naszą erą. Pierwsza wzmianka o Opocnie jest wymieniona w kronice Kosmy do 1068 roku w związku z przedstawieniem wydarzeń w Dobeninie. Istnienie Opocna potwierdza dokument Vysehradska wydany przez księcia Soběslav I w 1130 roku, której książę Soběslav przekazał pensję z kapituły Opocno Vyšehradské. Nieużytkowani pierwsi właściciele osady Opocna byli przed 995 Slavníkovci. Po tym roku aż do połowy XII wieku była to książęta rodzina Przemyślidów.