Rozciąga się od depresji holenderskich po Polskę na długości około 1200 km. Szerokość Niżu na zachodzie wynosi 100 km, natomiast na wschodzie dochodzi do 500 km. Obszar Niżu związany jest z głębokim obniżeniem tektonicznym między wypiętrzeniem masywu skandynawskiego i strefą masywów i basenów hercyńskich, gdzie krystaliczne podłoże zanurzone jest do znacznej głębokości, poniżej 2000 m. Obniżenie wypełnione jest seriami utworów paleozoicznych, mezozoicznych i młodszych. Z uwagi na zróżnicowanie budowy geologicznej i rzeźby terenu na obszarze Niżu Środkowoeuropejskiego wyróżnia się następujące jednostki fizycznogeograficzne: Nizinę Holenderską zbudowaną głównie z osadów naniesionych przez wody Mozy i Renu oraz utworów polodowcowych, Półwysep Jutlandzki i Wyspy Duńskie zbudowane głównie z utworów polodowcowych oraz pas pojezierzy i pas pradolin.

obejmuje obszar średnich gór i zagłębień hercyńskich wypełnionych młodszymi utworami. Góry tworzą szereg masywów. Największe z nich leżą w dorzeczu Renu, górnej Wezery i Łaby. Na południu sąsiaduje z Wogezami masyw Schwarzwaldu zbudowany ze skał krystalicznych (gnejsów, granitów), które wyłaniają się na powierzchnię spod zdartej pokrywy mezozoicznej. W rzeźbie powierzchni masywów zachowały się ślady starej penepleny hercyńskiej, występujące na różnych wysokościach oraz powierzchnia zrównań trzeciorzędowych.

ukształtowany w okresie hercyńskim. Zbudowany ze skał krystalicznych, głównie granitów i łupków. Ograniczony łańcuchami górskimi Rudaw, Sudetów, Szumawy, Lasu Czeskiego i Lasu Bawarskiego.

Obszar wyżynny w południowej i południowo-wschodniej Polsce. Obejmuje Wyżynę Śląsko-Krakowską, Wyżynę Małopolską i Wyżynę Lubelsko-Lwowską.

W wyniku złożonych procesów rozwojowych na obszarze tzw. Francji hercyńskiej (atlantyckiej) wykształcił się szereg odrębnych jednostek, które łącznie tworzą całość strukturalną. Do jednostek tych należą: Masyw Centralny, Masyw Armorykański, Basen Paryski, Basen Akwitański i Rów Rodanu. Ten zwarty kompleks otoczony jest Oceanem Atlantyckim, kanałem La Manche, Morzem Śródziemnym, łukiem Alp i doliną Renu. Największe wypiętrzenie stanowi Masyw Centralny, będący najwyżej wzniesionym hercynidem Europy. Stąd rozchodzą się stare struktury hercyńskie w kształcie dwóch łuków. Po wypiętrzeniu hercyński masyw podlegał silnym procesom denudacyjnym. Zachowało się na nim kilka powierzchni zrównań, odpowiadających wiekowo różnym cyklom erozyjnym. Procesy denudacyjne spowodowały odsłonięcie podłoża skał krystalicznych i przyczyniły się do zniszczenia pokładów węgla kamiennego. (Wikipedia)