Miasto z ponad 1000 letnią tradycją, morska stolica Polski i jeden z największych portów nad Bałtykiem. To wyjątkowa metropolia, która od zawsze przepełniona jest duchem wolności i odwagi. Miasto, którego centrum (uwaga!) nie leży nad morzem, a nad Motławą, która wpada do Zatoki Gdańskiej. Tu też znajduje się słynny Żuraw i największy piec kaflowy w Europie (dwór Artusa). No i Neptun, strzegący tego, jednak nadmorskiego, miasta. Gdańsk stawia na zabytki. Znajdziemy tu historyczną Drogę Królewską z ulicą Długą i Długim Targiem. To tę drogę pokonywali monarchowie, którzy odwiedzali nadmorskie miasto. Centrum Gdańska to także słynna Fontanna Neptuna albo Dwór Artusa, czyli miejsce spotkań zamożniejszego mieszczaństwa. To zaledwie namiastka, bo w Gdańsku warto zobaczyć również Długie Pobrzeże i Żurawia, Muzeum II Wojny Światowej i Europejskie Centrum Solidarności. W malowniczej dzielnicy Oliwa znajduje się gdańskie ZOO i przepiękny Park Oliwski.

W sierpniu odbywa się w Gdańsku słynny na całym wybrzeżu Jarmark św. Dominika. Wokół wyrastają wielkie namioty, niewielkie stragany i zaimprowizowane wprost na chodniku i ulicy stoiska, na których pośród najróżniejszych gratów błyśnie Czasami prawdziwy skarb. Na Jarmarku Dominikańskim kupi się wszystko: od wyrobów artystycznych- biżuterii srebrnej i złotej, z bursztynu i korala, obrazów i rzeźb, ceramiki, oryginalnych tkanin i strojów, poprzez stare książki i płyty, oryginalne pamiątki i czasem bezcenne antyki, po całkiem nowoczesne sprzęty. Jarmarkowi towarzyszą występy muzycznych kapel i zespołów oraz ulicznych artystów, a wszystko to tworzy wyjątkową, niezapomnianą imprezę, w której choć raz w życiu powinno się wziąć udział.

Tradycja Dworów Artusa sięga średniowiecza i wywodzi się z etosu rycerstwa europejskiego. Budynki służące spotkaniom miejskiego patrycjatu i włodarzy powstawały szczególnie w miastach hanzeatyckich, wśród których Gdańsk zajmował szczególną pozycję. Gdański Dwór stanowi nie tylko dowód fascynacji kulturą rycerską, ale także bogactwa miasta. Jego historia sięga XIV wieku. Pod koniec XV wieku był ekskluzywną siedzibą gdańskich bractw kupieckich, centrum życia handlowego Gdańska, salonem towarzyskim, w którym spotykała się elita, goszczono polskich dostojników i ważnych gości z całej Europy.


Gruba konopna lina, system bloków i cztery drewniane koła poruszane przez... chodzących robotników. Mechanizm średniowiecznego żurawia podnoszącego 4-tonowe ładunki na wysokość 11m, służył także do stawiania masztów. Położony nad Motławą najbardziej charakterystyczny gdański zabytek to największy dźwig portowy średniowiecznej Europy, a zarazem warowna brama wodna o dwóch potężnych ceglanych basztach, chroniąca niegdyś miasto od strony portu. Obecnie majestatyczny Żuraw, jako wspaniały przykład historycznej budowli portowej, świadek potęgi hanzeatyckiego Gdańska zwanego spichlerzem Europy, stanowi doskonałą oprawę dla ekspozycji Narodowego Muzeum Morskiego, którego siedzibą są także zabytkowe spichlerze położone naprzeciwko - po drugiej stronie Motławy na Wyspie Ołowiance.

Wysokość kościoła Mariackiego wynosi 105 m, szerokość 66 m, wysokość od posadzki do sklepienia 33 m, a wysokość wieży- 82 m. Powierzchnia dachów odpowiada 1 hektarowi, a wnętrze świątyni, oświetlone przez 37 olbrzymich okien, mieści bez trudu 25 tysięcy osób. Co ciekawe, w czasach, gdy budowano świątynię, Gdańsk zamieszkiwało o połowę mniej ludności, niż mogło zmieścić się w jej wnętrzu.



Gdańsk, Sopot i Gdynia - trzy miasta, które różni wszystko - historia, położenie, wielkość. Jednak to tylko pozorne różnice. Prawda jest taka, że Gdańsk, Sopot i Gdynia to trzy miasta, które łączy wszystko.


Kraina Żuław Wiślanych jest teoretycznie płaską równiną, leżącą w delcie Wisły, rozciągniętą z północy na południe- od Mierzei Wiślanej do Pojezierza Dzierzgońsko-Morąskiego i Doliny Kwidzyńskiej (rozgałęzienie Wisły-Leniwki i Nogatu) oraz z zachodu na wschód- od Pojezierza Kaszubskiego i Pojezierza Starogardzkiego do Wysoczyzny Elbląskiej i Równiny WarmIńskiej. Granica Żuław Wiślanych widoczna jest gołym okiem, zarówno w terenie, jak i na dowolnej mapie hipsometrycznej Polski.




Pierwsze latarnie powstawały już w Egipcie, najstarszy, pewny przekaz o istnieniu ogni stałych, pochodzi z około 400 roku p. n. e. z Aten. Pierwsze światło latarni morskiej, zwane garnkiem wulkanu, pojawiło się na naszych terenach w X wieku n. e. Z biegiem lat światła wskazujące drogę powracającym żeglarzom opanowały wybrzeża, a celem ludzi stało się udoskonalanie sposobów generowania światła. Począwszy od drewna poprzez średniowieczne świece woskowe, węgiel kamienny, oleje roślinne i mineralne aż po gaz węglowy i propan, w końcu zastosowano prąd, jako najbardziej efektywne źródło światła. Obecnie stosuje się doskonalsze techniki nawigacyjne umiejscowione bezpośrednio na pokładzie statku, jednak nadal latarnie odgrywają ważną rolę w nawigacji i zapewnianiu bezpieczeństwa, a ponadto stanowią żywy pomnik historii i techniki, pełniąc funkcję przyczółków turystycznych polskiego wybrzeża.