Naturalne piękno przyrody wspólnie z serdecznością i gościnnością miejscowej ludności góralskiej czynią z tego regionu cenioną oazę spokoju i relaksu. Centrum administracyjnym Zamagurza jest miasto Stara Lubownia, liczące 16 tysięcy mieszkańców. Jest to typowe średniowieczne miasto z kwadratowym rynkiem, z zachowanymi domami mieszczańskimi, z pierwotnie wczesnogotyckim, a potem zmodernizowanym w stylu barokowym, kościołem z XIII wieku. Nad miastem wznosi się zamek z XIII wieku, z galerią powiatową i muzeum krajoznawczym (pod zamkiem zlokalizowane jest Muzeum architektury ludowej). Na północ od miasta znajduje się miejscowość Litmanowa, obecnie najczęściej odwiedzane miejsce Zamagurza (objawienia Najświętszej Marii Panny).


Zespół wiejskich domów w skansenie przypomina malowniczą osadę- podzamcze i dokumentuje rozwój budownictwa ludowego z okolicznych terenów. Udostępnia 25 drewnianych obiektów zrębowych, pochodzących z okresu od pierwszej połowy XIX wieku do pierwszego ćwierćwiecza XX wieku. Najpiękniejszym elementem ekspozycji jest zrębowy greckokatolicki kosciółek obrządku wschodniego z Matysowej z roku 1833 roku, poświęcony św. Michałowi Archaniołowi. Nieodłączna częścią wnętrza kościółka jest barokowo- klasycystyczny ikonostas. Kościół ten zaliczany jest do najbardziej wartościowych zabytków drewnianej sakralnej architektury we wschodniej Słowacji.

Należy do najmłodszych na Slowacji, udostępniony turystom został w roku 1985 - obecnie tworzy go 25 obiektów.

Dominantą miasta jest bez wątpliwości ZAMEK LUBOWNIA, zbudowany na początku XIV wieku. Do jego najstarszej historii zapisali się czlonkowie znanych węgierskich szlacheckich rodów- Omodejów i Drugethów. Pod koniec XIV wieku na zamku gościli królewna Maria i Zygmunt Luksemburski. Najważniejsze wydarzenie w dziejach zamku miało miejsce w roku 1412, kiedy władcy Węgier i Polski podpisali traktat o pokoju. W tym samym roku węgierski król Zygmunt Luksemburski przekazał polskiemu władcy Władyslawowi II Jagiellońskiemu w zastaw za 37 000 kop praskich groszy, Lubowniański Zamek i 16 spiskich miast.
Plotka miejscowa mówi, że zamek został wygrany w karty w Monte Carlo. >>>



Przy głównej drodze z Mnisek nad Popradom do Starej Lubowli, stoi kościół z drewna jodłowego. Rzymskokatolicki drewniany Kościół Niepokalanego Poczęcia Marii Panny pochodzi z roku 1785. Jest to jednonawowa budowla zrębowa służąca wierzącym obrządku rzymskokatolickiego i wschodniego. Wyposażenie otrzymał z kościoła w Starej Lubowli. W bocznym ołtarzu rzeźby św Mikołaja z 1360 roku oraz św.św. Wawrzyńca i Szczepana z 1500 roku. W antepedium głównego ołtarza Zwiastowanie z 1530 roku.



Nad szeroką doliną rzeki Poprad, na północnym wschodzie Słowacji znajduje się wzniesienie, na którego szczycie wznoszą się ruiny zamku Plaveč z XIII wieku. Jest to miejsce, z którego rozciągają się niepowtarzalnw widoki. Zamek został zbudowany w celu obrony drogi do Polski, przy brodzie przez rzekę Poprad. Jego nazwa pochodzi od plemienia Pływaków (Plavcov), których królowie węgierscy osadzili w XII wieku na terytoriach granicznych. Właściciele zamku stopniowo do przebudowywali, aż utracił charakter średniowiecznej twierdzy. W 1856 roku obiekt spłonął i od wtedy jest ruiną. Z zamku zachowały się tylko resztki południowo wschodniego muru z okrągłą basztą i kilka murów byłej części mieszkalnej.



Spisski Hrad stanowi jeden z największych w Europie Wschodniej zespołów budowli o charakterze wojskowym, politycznym i sakralnym, pochodzących z XIII i XIV w., o doskonale zachowanej architekturze romańskiej i gotyckiej. Po rozszerzeniu wpisu w 2009 roku nosi on nazwę Lewocza i Spisz wraz z zabytkami kultury. Rozszerzenie objęło historyczne centrum Lewoczy wzniesione w XIII i XIV wieku. Zachowała się tam większość budowli, przede wszystkim XIV- wieczny kościół świętego Jakuba wraz ze znajdującym się w nim zbiorem dziesięciu polichromowanych ołtarzy w stylu późnogotyckim, pochodzących z XV i XVI wieku. Największy z nich, ołtarz główny o wysokości 18,6 metrów wybudowany został przez Mistrza Pawła z Lewoczy około roku 1510.



Artykularny ewangelicki Kościół Św. Trójcy (Kostol sv. Tojice) jest jedną z najbardziej zachowanych słowackich drewnianych budowli sakralnych w Keżmarku (Kežmarok). W 2008 roku został wpisany wraz z kolejnymi 7 drewnianymi kościołami Łuku Karpackiego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Artykularny Kościół Ewangelicki dobudowano w roku 1717 do starszej kamiennej budowli sakralnej z roku 1593, która dziś tworzy jego zakrystię. Ta wyjątkowa budowla drewniana z cisu i czerwonego świerku została zbudowana bez użycia jedynego kawałka gwoździa. Jej plan ma kształt krzyża greckiego. Barokowe wnętrze kościoła jest również zrobione z drewna. Bardzo cenne pod względem artystycznym są zwłaszcza organy kościelne z drewnianymi piszczałkami.