Myślenice to dzisiaj tzw. sypialnia Krakowa. Rozwijają się zarówno pod względem infrastruktury dla mieszkańców, jak i dla odwiedzających. W dzielnicy Zarabie, nad rzeką Rabą, powstały nie tylko parki linowe, miejsca rekreacji, czy atrakcje dla najmłodszych. Na Górze Chełm znajduje się jedyny w Polsce, park dla crossowców, gdzie można jeździć po muldach, bez konieczności obawy o turystów czy psy.
.



Prostokątny, symetryczny rynek myślenicki rozciąga się na osi wschód-zachód. Przecinają go dwie szosy; przebiegająca po zachodnim obrzeżu szosy Kraków-Zakopane, będąca dawniej gościńcem z Krakowa ku granicy węgierskiej oraz szosa prowadząca do Bochni. Wytyczanie obecnego rynku rozpoczęło się po 1458 r. i realizowane było przez wójta myślenickiego -Mikołaja z Zakliczyna, który na te cele przeznaczył własne środki i pola wójtowskie. Zabudowa rynku pierwotnie drewniana i parterowa, zastępowana była z biegiem czasu murowanymi kamienicami.



"Dom Grecki" - dawna siedziba Muzeum Regionalnego, zbudowany został w XVIII wieku i pełnił funkcję domu zajezdnego. Pierwotnie był to budynek parterowy, piętro nadbudowane zostało w 1818 roku przez ówczesnego właściciela Stefana Popowicza. W obecnej postaci "Dom Grecki" to budynek z facjatami i podziałami pilastrowo - ramowymi, z częścią przyziemną nakrytą sklepieniami żaglastymi na gurtach. Całość nakryta jest dachem łamanym. Elewacja frontowa zaakcentowana jest ryzalitem złączonym facjatą, tył budynku podpierają dwie przypory.


Dwór Dolnowiejski wzniesiony został w końcu XVIII wieku w stylu klasycystycznym. Pierwotnie został wybudowany, jako budynek o dwu izbach, które istnieją do dzisiaj. Znajdują się one w najstarszej, tj. południowej części. Izby te są sklepione kolebkowo na gurtach. Z biegiem lat dwór został powiększony o pozostałą część parteru oraz facjatę z dwoma oknami. Od przodu dobudowano do niego drewnianą werandę, rozebraną w czasie II wojny światowej. Budynek w czasie przebudowy nakryto czterospadowym dachem z nadbitkami. Dwór Dolnowiejski był własnością księżnej Lubomirskiej, która sprawowała nad nim opiekę poprzez dzierżawców. Ostatnim dzierżawcą dworu Dolnowiejskiego był Wacław Kondr. Sprawował tę funkcje do 1945 roku. Po II wojnie światowej we dworze Dolnowiejskim zamieszkali lokatorzy. Obecnie funkcjonuje tam filia Biblioteki Pedagogicznej


Na prawym brzegu Raby znajdują się ruiny wieży strażniczej zwanej "Zamczysko". Wieża usytuowana na grzbiecie Uklejny była fortecą strzegącą drogi królewskiej, która biegła przez Myślenice. Służbę tam pełnili strażnicy zmieniający się w ściśle określonych terminach. Służba w wieży trwała od 4 do 6 tygodni. Wieża zbudowana została w XII w. z miejscowego łamanego piaskowca, układanego na wapiennej zaprawie murarskiej. Wieża była okrągła, miała zewnętrzną średnicę 10,20 m. i okrągłe wnętrze - 2,50 m. Obok w rowie stały drewniane zabudowania dwukrotnie spalone. Naokoło od wschodu usypany był wał ziemny z drewnianym płotem.

W XV w. w niewiadomych okolicznościach wieża została wysadzona została w powietrze. Ładunek wybuchowy podłożono we wschodniej części fundamentu wieży. Pęknięcia ścian nastąpiły wzdłuż linii pionowych, w miejscach gdzie znajdowały się szczelinowe okna w murze grubym na 4 m. W 1957 r. podczas przeprowadzonych badań archeologicznych na Zamczysku znaleziono skorupy garnków bez polewy, z polewą zieloną i rdzawą, podkówkę do buta i trzy groty do strzał z kuszy. Wszystkie te przedmioty znajdują się w myślenickim muzeum.






Cmentarz myślenickiej gminy żydowskiej został założony w 1874 r. na Tarnówce. Wzgórze, na którego grzbiecie ustanowiono kirkut, nosi również nazwę Szubienna Góra. Cmentarz został zdewastowany przez Niemców w latach 1942–43. Częściowo odnowiony w latach 60., ma mur w okolicy bramy wejściowej zbudowany ze zdewastowanych i potłuczonych przez hitlerowców macew. W 1963 r. wzniesiono również z resztek starych steli nagrobnych pomnik upamiętniający ofiary Holocaustu z Myślenic i okolic, a także innych zmarłych żydowskich, których nagrobki zostały zniszczone. Tuż przed wojną w Myślenicach zamieszkiwało ok. 1200 Żydów. 22 VIII 1942 r. niemieccy oprawcy zgromadzili wszystkich na myślenickim rynku i wywieźli do Skawiny. Tam część od razu rozstrzelano, a resztę wywieziono do obozów zagłady.

Został zniszczony w okresie okupacji niemieckiej podczas drugiej wojny światowej. Macewy zostały wywiezione przez Niemców z przeznaczeniem na bruk uliczny. W 1961 r. wzniesiono nowe ogrodzenie cmentarza. Wmurowano w nie resztki nagrobków, tworząc swego rodzaju lapidarium. Powstał też pomnik, upamiętniający ofiary Zagłady, w którym wykorzystano fragmenty zniszczonych macew.



To właściwie jedna kwatera na cmentarzu żydowskim. Pochowano na nim 2 żołnierzy austro-węgierskich w 2 grobach pojedynczych o nazwisku Hersch Diller i Moses Maier Rosen. Nagrobki zniszczyli Niemcy w okresie II wojny światowej. Z zachowanych fragmentów macew został stworzony pomnik.



Ofiary zarazy wrzucano do kopanych na odludziu dołów, które posypywano wapnem. Przerażające opisy pochówku znajdziemy na kartach powieści „Pomór” napisanej przez Władysława Orkana, akcja jej rozgrywa się w Porębie Wielkiej. Dopiero po ustąpieniu morowego powietrza, sypano kurhan, miejsce święcono, stawiono krzyże, czasem kapliczki.

Cmentarze te bardzo niechętnie odwiedzano, zapewne bano się zarówno zarazków jak i duchów. Trzeba dodać, że często na zarazę wymierały całe rodziny, nie miał więc kto o nie dbać. W każdym razie zdecydowanie miały złą opinię, uważano, że tam po prostu straszy i … straszono nimi. Prawdopodobnie obawiano się, iż ktoś może rozkopać mogiłę w poszukiwaniu kosztowności i wywołać nową falę zarazy. Czasem oznaczano je specjalnym rodzajem krzyża tzw. karawaką, jest to krzyż podwójny czyli dwuramienny, ramię wyższe jest krótsze. Nazwa wywodzi się od miasta Caravaca w Hiszpanii. Umieszczanie go na cmentarzu miało chronić przed kolejną epidemią. Podobną rolę pełniła figura świętej Rozalii, uważanej razem ze świętym Rochem za patronów walki z morowym powietrzem.







Cmentarz wojenny nr 371 jest największym z cmentarzy z I wojny światowej w okolicach Myślenic. Jego projektantem był Gustaw Ludwig, główny projektant cmentarzy pobliskiego X okręgu cmentarnego Limanowej. Cmentarz w Drogini-Banowicach prezentuje charakterystyczny dla tego artysty styl. Kamienny mur otacza teren cmentarza, założonego na pochyłości zbocza. W tylnej, górnej części muru naprzeciwko wejścia stoi okazały krzyż, a pod nim tablica inskrypcyjna z napisem po niemiecku oraz późniejsza po polsku, dodana w 1928 r. przez mieszkańców Drogini. Poszczególne groby i mogiły zbiorowe oznaczono stelami i umieszczonymi na nich krzyżami żeliwnymi trzech typów. Na cmentarzu pochowanych jest 141 żołnierzy z armii austro-węgierskiej, 4 z sojuszniczych oddziałów niemieckich oraz 46 z przeciwnej strony, tj. z armii rosyjskiej. Polegli i zmarli z ran żołnierze walczyli w okolicy w dniach 1–5 XII 1914 r. Kilka dni wcześniej oddziały rosyjskie gen. Radko Dmitriewa dotarły do zachodniego krańca Pasma Glichowca, tuż ponad Droginię. Austriacy przerzucili w te okolice oddziały specjalnej grupy uderzeniowej gen. Rotha, a ich natarcie w okolicy Drogini i Zasania odrzuciło Rosjan kosztem dużych strat. Był to początek bitwy limanowsko-łapanowskiej, która pozwoliła odrzucić Rosjan z przedpola twierdzy Kraków aż do linii Dunajca


Stropy, jak i ściany zdobi bogata dekoracja malarska wykonana w 1910r., która zakryła starszą, ludową polichromię z końca XIXw. Wyposażenie kościoła jest bardzo cenne. Ołtarz główny, dwa ołtarze boczne, ambona oraz parapet chóru muzycznego są barokowe. W ołtarzu głównym mieści się renesansowy obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z końca XVIw., malowany na desce, ozdobiony złotymi sukienkami. Na północnej ścianie prezbiterium barokowy obraz z końca XVIIw., przedstawiający Koronację Matki Bożej. W kaplicy południowej znajduje się gotycki tryptyk z XVw., później przemalowany. W obrębie terenu kościoła znajduje się grota Matki Bożej z Lourdes, zbudowana w 1958r. W mur kościelny wmurowano popękaną renesansową płytę nagrobną z 1530r., która dawniej zakrywałą wejście do krypty.


Kurhany zostały odkryte w 1934 r., a w latach 1963-65 niektóre z nich przebadano archeologicznie. Stwierdzono, że są to prasłowiańskie cmentarzyska ciałopalne z k. VII – IX w. Na niewielkiej polance oraz wśród przyległych krzewów i lasu na terenie Burletki, przysiółka Kornatki, na stosunkowo niewielkiej przestrzeni znajdowało się około 20 kopców-kurhanów, z których tylko kilka jest dotąd zachowanych. Kopce te odkryto w 1934 roku, a dokładniej zbadano w latach 1963-1965. Było to wczesnośredniowieczne cmentarzysko ciałopalne z VII - IX wieku. W niektórych przypadkach wyposażano zmarłego w jadło i napoje, umieszczone w glinianych naczyniach. Z ilości kopców można wnioskować, że cmentarzysko służyło osadzie, liczącej kilkunastu mieszkańców



, Myślenice (Daszyńskiego 68)
Młyn wodny zbożowy usytuowany przy ulicy Daszyńskiego, zbudowany został po 1855 r. Główna część młyna to budynek prostokątny drewniany o konstrukcji zrębowej, częściowo na podmurowaniu z kamienia. Wnętrze młyna było trzypoziomowe, z poziomem dolnym podzielonym wzdłużnie rzędem słupów, średnim mieszczącym złożenie kamieni i poziomem trzecim, na którym żurawie uruchamiały zastawy pogródek. Wnętrze nakryte było stopami belkowanymi. Wejście do młyna usytuowane zostało pośrodku krótszego boku, w którym są dwuskrzydłowe klepkowe drzwi. Dach młyna jest siodłowy z wystawką. Do młyna przylega budynek mieszkalny dwutraktowy z przelotową sienią. Wewnątrz są belkowane, fazowane stropy. W wejściu znajdują się klepkowe drzwi dwuskrzydłowe. Dach części mieszkalnej jest siodłowy. Jaz usytuowany na młynówce pierwotnie był drewniany. W 1978 r. w czasie powodzi został zniszczony. Młyn był własnością prywatną rodziny Łętochów od roku 1972, kiedy zakupiony został przez A. Unold, która po remoncie otwarła w młynie lokal gastronomiczny oferując staropolskie potrawy.

Obserwatorium Astronomiczne im. Tadeusza Banachiewicza

Pcim to niewielka miejscowość na pograniczu Beskidu Makowskiego i Wyspowego. Niegdyś ten teren był zwany Beskidem Średnim - dziś położenie Pcimia jest nieco dyskusyjne. Ostatecznie można go nazwać Beskidem Myślenickim. W Pcimiu nie znajduje się wiele zabytków - raptem jeden kościół św. Mikołaja i kilkanaście kapliczek.

Stąd jednak wychodzą szlaki turystyczne w masyw Kotonia (Kotunia) i Koskowej oraz w pasmo Lubomira. Istnieje tu jedno schronisko "na Kudłaczach". Ta nikła infrastruktura skutkuje jednak pięknymi i spokojnymi terenami spacerowymi.



Pasmo Dalina - najbardziej wysunięte na północ pasmo górskie Beskidu Makowskiego. Znajduje się pomiędzy położonym na Pogórzu Wielickim Pasmem Bukowca na północy, a Pasmem Babicy na południu. Najwyższym szczytem jest Dalin - 566 m n.p.m., mylnie nazywany Barnasiówką, jak zresztą całe pasmo pasmem Barnasiówki. Sama Barnasiówka jest polem na południowym zboczu Dalina. Natomiast często, również na mapach turystycznych Dalinem nazywa się wzgórze bez nazwy o wysokości 506 m n.p.m., górujące nad Myślenicami. Do pasma należy również góra Pisana - 545 m n.p.m., znajdująca się w jego zachodniej części.


Diabelski Kamień wznosi się na jednej z licznych odnóg (około 460 m) Pasma Dalina, wśród lasu sosnowego, naprzeciw kościoła w Rudniku, na wysokości około 60 m ponad dnem Doliny Rudnika. Składa się z muru skalnego o długości około 30 m, wysokości około 6 m, szerokości do 2,5 m, przedzielonego trzema szczelinami na kilka części. W przedłużeniu tego muru ku wsch. wznosi się nieco wyższa, samotna skałka, o obwodzie około 10 m. Ma ona kształt przewieszonej baszty, podobnej do maczugi. Jest to właściwy Diabelski Kamień. Na sąsiadującej od zach. odnodze Dalina wznoszą się podobne skałki, lecz mniejszych rozmiarów. Obie grupy zbudowane są z gruboziarnistego piaskowca ciężkowickiego, wypreparowanego w wyniku procesów wietrzenia spośród mniej odpornych poziomów kompleksu fliszowego.


Krajobrazowy rezerwat „Las Gościbia” położony jest na północnych stokach Babicy, w północnej części Beskidu Średniego w miejscowości Harbutowice. Utworzony został w 2001 r. na obszarze 281,46 ha. Obejmuje źródliskowy obszar rzeki Gościbia, rozczłonkowany ośmioma równolegle płynącymi potokami, które łączą się w jeden ciek na wysokości ok. 380 m n.p.m. Koryta strumieni urozmaicone są licznymi progami skalnymi, tworzącymi malownicze kaskady.
najcenniejszym zbiorowiskiem jest fragment boru dolnoreglowego wraz z niewielkimi płatami łęgów jesionowych. Lasy te są ostoja zwierzyny oraz siedliskiem rzadkich gatunków flory m.in. storczyków (buławnik mieczolistny, buławnik wielkokwiatowy, podkolan biały).