Rabka to nie tylko Miasto Dzieci. To przede wszystkim uzdrowisko, ze ścieżkami zdrowia, ośrodkami oraz atrakcjami dla kuracjuszy. A co tu mogą robić nie-kuracjusze? Ano przede wszystkim znajduje się tu Muzeum Władysława Orkana (w kościele drewnianym w centrum Rabki Zdroju), węzezł szlaków pieszych, kierujących się zarówno w stronę Maciejowej, jak i w stronę Lubonia. Jedyny kłopot polega na tym, że zanim wyjdzie się "w góry" trzeba kawałek przetuptać asfaltem...
.


Drewniany Kościół p.w. św. Marii Magdaleny to jeden z ciekawszych zabytków naszego miasta. Został wzniesiony w 1606 r. staraniem ówczesnych właścicieli Rabki, oraz władz kościelnych. Sama świątynia była kilkukrotnie przebudowywana dzięki temu wnętrze nosi ślady różnych stylów i epok. Wybudowany został na kształt gotyckich budowli drewnianych przy użyciu świerkowych płazów osadzonych na kamiennym fundamencie i cokole. Wieża kościoła postawiona na planie kwadratu pierwotnie stała osobno – jej śmiała konstrukcja (na słup „na zastrzały”) dźwiga ciężar ogromnej barokowej kopuły.

Dopiero na początku XX wieku kościół przestał być wykorzystywany do celów kultowych a w 1936 r. zorganizowano w jego wnętrzu muzeum regionalne które do dziś gromadzi eksponaty z terenu zamieszkiwanego przez Zagórzan (dziś jest to ok. 5000 eksponatów). W swoich zbiorach Muzeum posiada jedną z większych w Polsce kolekcję świątków ludowych. Patronem nowo powstałego muzeum został Władysław Orkan (1875-1930) – pisarz pochodzący z Poręby Wielkiej zwany „piewcą gorczańskiego pejzażu”. Ekspozycja muzealna została zorganizowana w czterech przestronnych salach urządzonych w przyziemiu wieży kościoła – prezentujemy tutaj wystawę garncarstwa, pasterstwa, stroju oraz dawnej rzeźby ludowej.

"Gorce Rabczańskie"- grupa niewysokich wzniesień na wschód od centrum Rabki (w przeważającej części leżących zresztą w granicach administracyjnych miasta), a później- korzystając z tego, że nie sądziłem, by marsz zajął więcej niż ok. 3 godziny – chciałem wykorzystać wolny czas na zwiedzenie samej Rabki i mały "wyskok" do Sieniawy, wsi na pograniczu Gorców i Pasma Podhalańskiego, do której w innej sytuacji nie byłoby okazji się wybrać. Okazało się, że był to "strzał w dziesiątkę"



Luboń Wielki (1022 m. n.p.m.) jest jednym z najbardziej charakterystycznych wzniesień Beskidu Wyspowego. Na jego południowo-wschodnich zboczach znajduje się rezerwat przyrody nieożywionej „Luboń Wielkiej”. Rezerwat powstał w 1970 roku i ma powierzchnię 12 ha. Na jego terenie znajduje się największe w Beskidzie Wyspowym i jedno z najładniejszych w Karpatach osuwisko fliszowe z gołoborzami. Obszar pokryty jest formami skalnymi o oryginalnych kształtach. Skały tworzą grzędy i garby skalne wysokości kilku metrów, zwane Dziurawymi Turniami.

Obszar rezerwatu otaczają naturalne drzewostany jodłowo-świerkowe i buczyny karpackiej. W zacienionych miejscach rozwijają się bujnie zbiorowiska mchów, wątrobowców i paproci. Z ciekawszych roślin występują tu: goryczka krzyżowa, marzanka wonna, porzeczka alpejska, śnieżyczka przebiśnieg i wawrzynek wilczełyko.

Przez rezerwat prowadzi żółty szlak turystyczny z Rabki Zarytego na szczyt Lubonia Wielkiego. Nadano mu imię Stanisława Dunin-Borkowskiego, członka rabczańskiego oddziału PTT i wieloletniego gospodarza schroniska PTTK na Luboniu Wielkim. Dlatego, że szlak prowadzi przez duże bloki skalne, a wędrówka nim przypomina wspinaczkę po skalnych graniach, nazwano go „Percią Borkowskiego”. Perć jest trasą zalecaną do podejścia i przeznaczoną dla bardziej wprawionych turystów.

Park Podworski Hrabiów Wodzickich znajduje się w Porębie Wielkiej, u podnóża Chabówki (705 m n.p.m.). Założony został na przełomie XVIII i XIX w. Składa się z Parku Dolnego i z Parku Górnego. W parku znajdują się pozostałości zabudowań dworskich: oficyna (piwnice i fundamenty), ruiny dworu (piwnice), lamus z lodownią, ślady fundamentów budynku i stajni zarządcy dworskiego. Od 1983 r. park jest enklawą (o powierzchni 19 ha) Gorczańskiego Parku Narodowego. Przy Parku Górnym, w miejscu spalonego w 1945 r. budynku gospodarczego, znajduje się siedziba dyrekcji GPN.

Dom Orkana stanął w rodzinnym przysiółku. Zaczął myśleć o budowie, kiedy w 1903 otrzymał pierwsze honorarium literackie. Projekt witkiewiczowskiej willi zrealizowali do 1905 miejscowi cieśle, choć piętro domu nigdy nie zostało ukończone. Za życia pisarza, w „Orkanówce” bywali wybitni literaci i artyści: Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Kornel Makuszyński, Leopold Staff, Juliusz Osterwa, Jan Wiktor, Jan Kasprowicz, Tymon Niesiołowski. Po śmierci Orkana w 1930 willa przeszła w ręce W. Folejewskiego, pasierba pisarza. Po 1945 wymagająca stałych remontów willa podupadła. W 1973 Folejewscy sprzedali siedlisko gminie Niedźwiedź. W 1979, po remoncie, obiekt przeznaczono na cele muzealne


Wiadomo, ze powstal w 1757 r., ale przez kogo zostal wzniesiony i dlaczego tak daleko od ludzkich siedzib? Bywa nazywany kosciólkiem na Piatkowej, w Rdzawce lub po prostu "u krzyza". Formalnie kosciól pw. sw. Krzyza jest filia parafii w Chabówce.

Wedlug legendy ufundowal go zamozny kupiec w miejscu, gdzie napadniety przez zbójników, wzywajac pomocy Bozej, zostal cudownie ocalony. Zbójnicy rzeczywiscie mogli upodobac sobie rejon Piatkowej, bowiem latwo tu bylo zaskoczyc kupiecka karawane pnaca sie mozolnie pod góre.

Po drugiej stronie ruchliwej szosy bije zródlo zwane Pocieszna Woda. Uwaza sie, ze jego woda ma uzdrawiajaca moc, leczaca zwlaszcza schorzenia oczu i nóg. Na takich obszarach czesto powstawaly kapliczki i miejsca kultu, wiec moze swiatynia ma zwiazek z cudownym zródelkiem? Jedno jest pewne - warto zatrzymac tu samochód i przez chwile oddac sie zadumie, podziwiajac rozlegla panorame Beskidów z wyraznie dominujaca nad nimi Babia Góra.

Drewniany kościół z lat 40. XVIII wieku, początkowo był kaplicą dworską Sendzimirów. Kościół, otoczony ponad dwustuletnimi, pomnikowymi lipami, jest jedną z piękniejszych drewnianych świątyń Małopolski. To kościół z drewna jodłowego konstrukcji zrębowej na rzucie prostokąta, ze ściętymi narożami w prezbiterium. Ściany nad podcieniami są oszalowane pionowo, pod sobotami bez szalunku. Korpus otaczają soboty wsparte na słupach. Dach nad prezbiterium jest czterospadowy kryty gontem z barokową wieżyczką-sygnaturką z pozorną latarnią.



Skansen Taboru Kolejowego w Chabówce otwarty został w 1994 roku na terenie dawnej parowozowni, wybudowanej w czasie II wojny światowej. Gromadzenie eksponatów rozpoczęto już w połowie lat 80. Na kilku torach urządzono ekspozycję składającą się wycofanych z ruchu parowozów, lokomotyw elektrycznych i spalinowych oraz pługów, żurawi itp, które poddano rewitalizacji. Część z nich przywrócono do pełnej sprawności technicznej, dzięki czemu dziś mogą prowadzić składy pociągów zestawionych z zabytkowych wagonów.