Darłowo- to bodaj najpiękniejsze miasteczko na Pomorzu. Pełno tu zabytków, takich jak trzynawowy kościół N.M.P. Warto zajrzeć do kaplicy, gdzie znajdują się cynowe sarkofagi ze szczątkami pomorskich księżniczek oraz sarkofag Eryka I- jedynego koronowanego władcy z dynastii Gryfitów.


Fontanna z rybakiem (na rynku) to najbardziej charakterystyczny punkt Darłowa- znany z wielu widokówek. Za nim- barokowy ratusz, przebudowany z hal targowych. W północnej części znajduje się jedyna zachowana brama miejska- Wysoka Brama, zwana też Kamienną).



Warto przejść się na cmentarz i zobaczyć kaplicę św. Gertrudy z unikatowymi, XIX- wiecznymi emporami. Ponoć twórcy malowideł na emporach, chcieli zaskarbić sobie przychylność darłowskich szewców i dlatego namalowali anioły ... w butach).

Na falochronie stoi wysoka, czworoboczna latarnia w kolorze czerwonym Jej światło widoczne jest z odleglości 15 mil morskich (ok. 28 km).

Dzielnica willowa i portowa. Do połowy lat 70-tych atrakcją był zwodzony most holenderski, który zastąpiono rozsuwaną kładką dla pieszych (sterownia to prawdziwy "twór z kosmosu").



100 letni młyn, który jako jeden z kilku takich obiektów w Polsce jest kompletnie wyposażony w maszyny których historia sięga XIX w. Wchodząc do naszego skansenu przeniesiesz się w czasie, usłyszysz historię i zobaczysz ją na własne oczy.

Plaże nadbałtyckie lepiej odwiedzać poza sezonem. Ale i w sezonie można tu znaleźć arcyciekawe miejsca. Szczególnie, jeśli ma się ze sobą rower. Mielno, Gąski i Darłówek - to miejscowości znane z wakacyjnych opowiadań. Skoro już wygrzewamy się na plażach, w tłumie turystów, warto pomyśleć, co zobaczyć kiedy np. pada deszcz. Albo kiedy dzieciaki domagają się atrakcji. A ponieważ plaże nadbałtyckie należą do najpiękniejszych w Europie, wydzieliliśmy region, który ma się nijak do geografii, płyt tektonicznych oraz podziałow administracyjnych. Od Helu po Wolin. I od wyspy Uznam po Gdańsk



Pierwsze latarnie powstawały już w Egipcie, najstarszy, pewny przekaz o istnieniu ogni stałych, pochodzi z około 400 roku p. n. e. z Aten. Pierwsze światło latarni morskiej, zwane garnkiem wulkanu, pojawiło się na naszych terenach w X wieku n. e. Z biegiem lat światła wskazujące drogę powracającym żeglarzom opanowały wybrzeża, a celem ludzi stało się udoskonalanie sposobów generowania światła. Począwszy od drewna poprzez średniowieczne świece woskowe, węgiel kamienny, oleje roślinne i mineralne aż po gaz węglowy i propan, w końcu zastosowano prąd, jako najbardziej efektywne źródło światła. Obecnie stosuje się doskonalsze techniki nawigacyjne umiejscowione bezpośrednio na pokładzie statku, jednak nadal latarnie odgrywają ważną rolę w nawigacji i zapewnianiu bezpieczeństwa, a ponadto stanowią żywy pomnik historii i techniki, pełniąc funkcję przyczółków turystycznych polskiego wybrzeża.