Ziemia konińska charakteryzuje się przede wszystkim bogatym dziedzictwem kulturowym. Są tu także miejsca, gdzie w zaciszu i spokoju, z dala od zgiełku można spędzić aktywny wypoczynek pośród licznych jezior oraz otaczających je lasów.
Dawna Fabryka Reymonda
Spacerując Bulwarem Nadwarciańskim, nie sposób nie zauważyć położonego po drugiej stronie rzeki białego kompleksu budynków z charakterystyczną ceglaną wieżą. Zespół ten, nazywany "Białą fabryką", to obiekty dawnej fabryki maszyn i narzędzi rolniczych Edwarda Reymonda, Szwajcara, który osiedlił się w Koninie w drugiej połowie XIX wieku.
Fabryka Reymonda była na przełomie XIX i XX wieku jednym z największych pracodawców w tej części Wielkopolski. Na fabrykę składał się kompleks hal produkcyjnych utrzymanych w jednakowym stylu oraz górująca nad nimi neogotycka wieża ciśnień. Fabryka Reymonda jest przykładem XIX-wiecznego budownictwa przemysłowego podlegającego dziś ochronie konserwatorskiej. Po II wojnie światowej w zakładach umieszczono Państwowy Ośrodek Maszynowy.
Słup koniński
Na konińskiej starówce, przy kościele św. Bartłomieja, stoi najstarszy znak drogowy w Europie Środkowo- wschodniej. Jest to tzw. Słup koniński.
Pierwotnie (do 1828 r.) umiejscowiony był w okolicach konińskiego zamku na obecnym Pl. Zamkowym, dawniej zwanym Rynkiem Garncarskim, a przez ludność żydowską Tepper Mark. Wskazywał połowę drogi z Kalisza do Kruszwicy.
Słup znajduje się w odległości ok. 52 km od każdego z miast. Stoi na lewym narożniku kościoła św. Bartłomieja. Wykonany zapewne z piaskowca brzezińskiego, o wysokości 252 cm.
Na północ:
Skansen Etnograficzny (Gosławice)
Skansen udostępniany jest zwiedzającym w okresie letnim/ maj –wrzesień/. Jest też miejscem organizowania imprez plenerowych o tematyce etnograficznej, jak pokazy; kucia konia, lepienia garnków, wypieku chleba, plenery rzeźbiarskie, malarskie, występy ludowych zespołów folklorystycznych oraz festyny. Skansen uzupełnia tzw. mała architektura – wiata z maszynami rolniczymi m.in. przedwojennych konińskich producentów, piec wolno stojący do wypieku chleba, studnia do wody z „ żurawiem”.
r
Całość uzupełnia przydomowy ogródek, gdzie uprawia się typowe wiejskie warzywa, zioła i kwiaty.
Skansen tworzą:
– chałupa z Kopojna, gm. Zagórów– datowana na 1887rok, posiadająca belki z datą 1784 o układzie dwutraktowym i konstrukcji ścian sumikowo-łątkowych z narożami łączonymi na węgieł. Posiada dach czterospadowy kryty pierwotnie słomą a po remoncie dachu w 2002 roku trzciną. Obecnie służy do eksponowania wystroju wnętrza chłopskiej chałupy oraz prezentacji sprzętu domowego, narzędzi codziennego użytku w gospodarstwie i wyrobów rzemieślniczych. Co roku jedno pomieszczenie adaptowane jest na prezentację wybranego warsztatu rzemieślniczego.
– stodoła z Czepowa Dolnego, gm. Uniejów, datowana na 1873 rok , o konstrukcji ścian sumikowo-łątkowej i narożach węgłowych łączonych na „ rybi ogon” z dachem dwuspadowym krytym obecnie trzciną. Jej wnętrze wykorzystywane jest do prezentacji maszyn i sprzętu rolniczego oraz na imprezy plenerowe organizowane w skansenie.
– wiatrak „ koźlak” ze wsi Bolechowo, gm. Kazimierz Biskupi z XIX wieku. Posiada on oryginalne kompletne wyposażenie z ciekawymi rozwiązaniami technicznymi. Wcześniej znajdował się na obszarze działalności górniczej i przez kopalnię został rozebrany i postawiony w skansenie w 1986 roku.
– drugi wiatrak „ koźlak” został zestawiony z elementów zniszczonych wiatraków z Kotwasic, gm. Malanów oraz Goranina, gm. Ślesin. Zaadaptowany został na działalność edukacyjną i wystawienniczą.
– kuźnia z podcieniami kryta dachówką jest rekonstrukcją nie istniejącej już kuźni z Tarnowa, gm. Tuliszków. Posiada bogate wyposażenie kowalskie i co pewien czas organizuje się w niej pokazy kucia koni.
Na wschód:
Drewniane kocioły Wielkopolski
Wielkopolskie kościoły budowano przeważnie w konstrukcji wieńcowej (zrębowej) lub w konstrukcji sumikowo-łątkowej, a następnie ich ściany szalowano wertykalnie. Jednak zachowały się liczne świątynie, przeważnie protestanckie, które zbudowano w konstrukcji słupowo-ramowej z wypełnieniami z glinobitki (tzw. strychulec, szachulec), a od XIX wieku z cegły (tzw. mur pruski).
Niejednokrotnie pola między belkami (czarnymi od impregnatu przeciwogniowego) tynkowano na biało, co tworzyło niezwykle dekoracyjny efekt. Wiele z drewnianych świątyń posiada osobno stojące dzwonnice, niekiedy o wymyślnych kształtach. Jeżeli zaś dzwon zawieszony jest na kościelnej wieży, to ma ona konstrukcję słupowo-ramową i nie jest zespolona z nawą, gdyż powstające drgania doprowadziłyby do jej zawalenia. Wszystkie świątynie zostały udokumentowane fotograficznie i pomierzone. Niestety, od tego czasu 7 z nich spłonęło (m.in. szachulcowy w Szlichtyngowej i drewniany w Tuchorzy). W dniu dzisiejszym na terenie województwa wielkopolskiego istnieją 152 drewniane katolickie świątynie i 5 protestanckich; szachulcowych- katolickich 13 i protestanckich 21. Do rejestru zabytków wpisano 193 kościoły, w tym 29 z nich posiada cenną polichromię (m.in. Słopanowo, Tarnowo Pałuckie, Słupca, Sokolniki, Bralin, Zakrzewo, Brokęcino, Buczek Wielki,
Na południe:
Grodziec - ruiny kościoła ewangelickiego
Poewangelicki kościół, który od wielu lat pozostaje ruiną. Na szczęście władze gminy postanowiły zadbać o ten zabytek, sprzątając teren świątyni oraz wycinając porastające wszystko drzewka i krzewy. Mam nadzieję, że teren przykościelny jak też dojście do kościoła zostaną również uporządkowane. powiadają, że da się wejść do środka. (z opinii w Google)
Na zachód:
Nadwarciański Park Krajobrazowy
Nadwarciański Park Krajobrazowy został utworzony w 1995 r. na powierzchni 134,3 km2. Leży w dolinie Warty między autostradą A2 a ujściem Prosny do Warty poniżej Pyzdr (powiaty słupecki i wrzesiński). Park chroni krajobraz szerokiego dna Pradoliny Warszawsko-Berlińskiej, w której przeważają łąki i pastwiska, zajmujące ponad połowę powierzchni Parku. Warta, zmieniając często swój bieg, pozostawiła w dnie pradoliny liczne starorzecza, okresowo podczas wezbrań napełniane wodą. Większość powierzchni Parku to tereny otwarte, głównie łąki, wilgotne pastwiska, podmokłe nieużytki.
Warunkiem utrzymania obecnego krajobrazu Parku jest jego gospodarcze wykorzystanie, w wyniku którego hamowana jest naturalna sukcesja roślin. Niepowtarzalne zbiorowiska typu dolinnego wytworzyły się właśnie w wyniku koszenia łąk lub użytkowania ich jako pastwiska. Ciekawostką są „gęsie pastwiska” – tereny zalewowe, na których wypasane są widoczne z daleka stada białych gęsi.
Swoiste cechy ekosystemu dna doliny, a zwłaszcza bogactwo roślinności i cykliczne wylewy rzeki, wywarły znaczący wpływ na ukształtowanie się tutaj warunków sprzyjających obecności ptaków. Dzięki temu ten odcinek doliny Warty uznany został za ostoję ptaków wodno-błotnych o randze międzynarodowej. Ogółem na terenie Parku stwierdzono występowanie 230 gatunków ptaków, z czego ponad 150 gatunków to ptaki lęgowe. Są to m.in.: bąk, bączek, gęś gęgawa, czajka, batalion, rybitwy białoczelna i czarna. Nie mniej liczne są gatunki przelotne, np. bielik, gągoł, nurogęś. Oprócz bogactwa ptaków występują tu również interesujące ssaki, z których na szczególną uwagę zasługują gatunki związane z terenami podmokłymi, m.in. bóbr, wydra i łoś.
Strzelno >>>
