W sezonie tłumy wczasowiczów, poza sezonem...
Solina przez lata była sercem Bieszczad. Dalej już samemu "nie lzia", a przynajmniej bardzo niebezpiecznie. Wagabundzi, studenci i szukający spokoju jechali dalej- do Cisnej, Wetliny, Ustrzyk. Nad Solinę zaś jechało się z rodziną odpocząć, ze znajomymi na ognisko, teoretycznie w dzikie Bieszczady, w praktyce do ośrodków wypoczynkowych, których tu było zatrzęsienie. Minęły te czasy - ośrodki stoją nadal, nie świecą pustkami, ale ich stan woła o pomstę do nieba (w większości) Zalew zaś przeżywa odrodzenie - coraz częściej widać tu turystów zainteresowanych kajakami, żaglówkami, bądź tych którzy przyjeżdżają na koncert.


Zalew soliński jest największym w Polsce sztucznym zbiornikiem wodnym retencyjno-energetycznym o rekordowej pojemności 474 mln mł, powierzchni 22 km² i linii brzegowej 156 km. Powstał jako odpowiedź na potrzebę ochrony doliny Sanu przed powodziami. Jego utworzenie, podobnie jak wysiedlenia ludności w latach 1945-47, zdecydowało o współczesnym obliczu Bieszczadów i zapoczątkowało pisanie niemal od początku historii tego regionu.


Centrum Informacji o Energii Odnawialnej i Zespół Elektrowni Wodnych Solina ma do zaoferowania bardzo ciekawą ofertę zwiedzania Elektrowni Wodnej w Solinie, unikatowej nie tylko w skali krajowej budowli hydrotechnicznej. Chcąc zwiedzić Elektrownię wodną Solina wraz z wnętrzem największej zapory betonowej w Polsce należy zgłosić się telefonicznie lub osobiście w Centrum Informacyjny Energetyki Odnawialnej znajdującej się przed bramą główną elektrowni.
Tel. (013) 492 12 75 Fax. (013) 492 12 76





Nieczynny obecnie kamieniołom jest miejscem dość ciekawym, przede wszystkim jako doskonały punkt widokowy w kierunku Soliny. Dojść do niego można z pobliskich Myczkowiec znakowaną ścieżką koloru niebieskiego, jednak najprościej jest dostać się tu z drogi Myczkowce - Bóbrka, która do niego przylega. Zmotoryzowani mogą zostawić pojazdy bezpośrednio pod kamieniołomem.


Drewniana cerkiew w Orelcu znajduje się na niewielkim wzgórzu w centrum wsi, otoczona drzewami z pomnikowym ok. 300 letnim dębem. Świątynia datowana jest na rok 1740 (wg innych źródeł 1759), tradycja głosi, iż wcześniej pełniła funcję kościoła w pobliskich Uhercach, skąd po wybudowaniu tam nowego, murowanego kościoła została przeniesiona. Była odnawiana w roku 1933, natomiast od 1947 do 1969 nieużytkowana.


Zielona ścieżka przyrodnicza przechodzi z pasma Żukowa przez Orelec na Michałowiec (471 m) do pomnika przyrody – skałki – zwanej popularnie „Oreleckim kamieniem”. Jest on wychodną ławicą z piaskowca, której czas nadał oryginalną sylwetkę. Z nim też wiąże się legenda „Kamienne serce macochy” spisana przez Oskara Kolberga.


"Ursa Maior to niszowy browar, centrum sztuki, kreatywności i designu w Bieszczadach. Wszystkie przedsięwzięcia podejmowane w ramach Ursa Maior mają na celu pozytywne wsparcie dla ludzi i przyrody. Osiągają dodatnie, możliwie wysokie wyniki finansowe, ale nie są one celem samym w sobie. Marka Ursa Maior kojarzy się z wysoką jakością, wiedzą, innowacjami, nowymi technologiami, czerpaniem pozytywnych wzorców z kultury, przyrody, historii i biznesu oraz takim podejściem do człowieka, który go wzmacnia i rozwija. Marka stanowi odzwierciedlenie filozofii jej twórców: samoświadomość, pomysłowość, szacunek dla ludzi i przyrody oraz konkretne działanie.



Ustrzyki to szczególne miasto. Leży na terenach przenikania się wielu kultur, religii i tradycji. Do dzisiaj mieszkają tu Polacy, Rusini i Żydzi. O dziwo, ta Narodowościowa i kulturowa mieszanka nie dała Ustrzykom urody.- To jedno z najbrzydszych miast w Polsce. Zbudowane bez żadnego stylu- mówi miejscowy architekt Łukasz Winnicki. Przyczyną są historyczne burze- ludność była stąd wielokrotnie wysiedlana, domostwa palone, a nowa, napływowa, nie dbała o styl budownictwa.











Kościół w Średniej Wsi jest najstarszym kościołem w Bieszczadach. Kościół Wniebowzięcia NMP w Średniej Wsi (pow. leski) powstał prawdopodobnie w II połowie XVI w. jako kaplica dworska. W XVII w. przejęli go protestanci, a w 1697 r. wrócił do katolików. Drewniana świątynia konstrukcji zrębowej, na kamiennej podmurówce, z wieżą konstrukcji słupowo-ramowej (dobudowaną w latach 1983-84). Z zewnątrz budowla w całości obita gontem. Całość na planie prostokąta, z krótkim prezbiterium zamkniętym trójbocznie. W ścianie frontowej znajduje się portal, utrzymany w gotyckim stylu ciesielskim. Wyposażenie późnobarokowe, m.in. ołtarz główny i dwa ołtarze boczne, wykonane przez snycerzy krośnieńskich.


Nad jezioro solińskie jako centrum turystyczne, jeździ w sezonie mnóstwo busów- czy do Polańczyka, czy do Wołkowyji dostać się jest bardzo łatwo. Zdecydowanie gorzej z wsiami Na wschód.

W okolicy Jeziora nie ma najmniejszego problemu ze znalezieniem sklepu, baru czy restauracji (nawet o zgrozo! marketu). W wsiach na południe- cóż... jak zawsze lepiej mieć wszystko ze sobą. Co dziwne- brakuje tutaj porządnej restauracji, bądź chociaż baru, serwującego cokolwiek więcej niż zamrożone pierogi czy kawę z fusami...

W sezonie nad Soliną i w Polańczyku nietrudno znaleźć miejsce do spania. Liczne są tu agroturystyki, pokoje do wynajęcia czy pola namiotowe. Również po PRLowskie ośrodki, niektóre całkiem ładnie odnowione, zapraszają w swoje podwoje. Pamiętajcie tylko, iż Bieszczady stają się powoli bardziej okupowane niż Tatry, zatem rezerwujcie, jeśli nie chcecie zostać bez miejsca spalnego... Poniżej kilka przykładów noclegów - wraz z cudownie klimatyczną Zagrodą Magija w Orelcu.


Na wszystkie świętości błagam... nie polegajcie TYLKO na GPS w komórkach i mapach online - są bardzo przydatne, ale zanikająca umiejętność czytania mapy naprawdę może Wam uratować życie. No chyba, że wybieracie się do hotelu lub ośrodka na tzw. imprezę, nie zamierzając ruszać się dalej niż do baru... W każdym innym przypadku - WEŹCIE MAPĘ.

Oprócz standardowych map turystycznych (np. Compass w doskonałej skali 1:50 000), na szczególną uwagę zasługują mapy Wojciecha Krukara wydawane przez wydawnictwo Ruthenus - niełatwo je dostać (choć np. Bieszczady dla wytrawnego turysty doczekały się kilku wydań.) Mapy te jednak posiadają nieprawdopodobny walor informacyjny plus bardzo dokładne odwzorowanie terenu.
Osobiście w Bieszczadach (pomimo ogromnego sentymentu do map Compassu) używam jedynie map W. Krukara oraz wojskowych map WIG-u (w formie reprintu wydanego przez PTR Kartografia).
Poniżej kilka map przydatnych i przydatnych bardziej :)

Gmina Solina, kompilacja WIG: Dźwiniacz pas 52, słup 35 / Łupków pas 52, słup 34 / Ustrzyki Dolne pas 51, słup 35 / Lesko pas 51, słup 34, PTR Kartografia, 1:75 000

Dla zainteresowanych polecamy też następujące publikacje:

Tajemnice Soliny, Nicpoń Henryk ,Podkarpacki Instytut Książki i Marketingu


Na bieszczadzkich obwodnicach, Mała obwodnica, Orłowski Stanisław
Podkarpacki Instytut Książki i Marketingu