Wieluń jest jednym z 25 miast otoczonych za czasów Kazimierza Wielkiego murami obronnymi. Tworzył on wraz z m.in. „Orlimi Gniazdami” pas fortyfikacji strzegących południowo-zachodniej granicy Korony, ciągnących się od Krakowa aż do Ostrzeszowa. Wieluńskie fortyfikacje powstawały po pożarze miasta w 1335 roku, stopniowo zastępując umocnienia drewniano-ziemne.
Mury obronne
Mury obronne Wielunia miały długość około 1200–1300 metrów[1] i obejmowały teren starego miasta o powierzchni 12 ha. Zbudowane zostały na planie nieregularnego owalu złożonego z prostych odcinków. Miały wysokość 6-6,5 metra, wzniesione z lokalnego piaskowca, zwieńczone ceglanym krenelażem. Pierwotnie mury nie posiadały żadnych baszt, a jedynie dwie bramy: Kaliską i Krakowską.
Brama Krakowska – jedyna zachowana do dziś brama miejska. Zbudowana w XIV w. u wylotu traktu do Krakowa, na początku XIX wieku rozebrano stary ratusz miejski, zaś nową budowlę postanowiono dobudować do Bramy Krakowskiej wykorzystując ją jako wieżę ratuszową.
Brama Kaliska – zbudowana u wylotu traktu do Kalisza.
Brama Maksymiliańska – (dobudowana w XVI wieku) u wylotu na Opole.
Baszta Męczarnia – znajduje się w pobliżu ratusza i Bramy Krakowskiej, przy ul. Podwale.
Baszta Prochownia – ruiny baszty znajdują się w sąsiedztwie ratusza.
Baszta Skarbczyk – zlokalizowana w pobliżu Muzeum Ziemi Wieluńskiej, przy ul. Narutowicza.
Baszta Swawola – znajduje się na plantach przy ul. Palestranckiej.
Na północ:
Kościół w Raczynie
Kosciol drewniany sw. Tekli. W Raczynie sa dwa koscioly oddalone od siebie o niecale 800 metrow. Jeden z nich jest drewniany :)
Na wschód:
Załęczański Park Krajobrazowy
Niech was nie zwiedzie nazwa, wcale nie znajdziecie tu węży, a nazwa pochodzi od wsi Węże leżącej u stóp kamiennego ostańca jurajskiego – Góry Zelce (230 m n.p.m.). Rezerwat powstał, by chronić licznie tu występujące formy krasowe, czyli powstałe na skutek chemicznego rozpuszczania skał przez wodę. Jest jednym z ciekawszych obiektów krajobrazowych w województwie łódzkim i najdalej na północ wysunięty fragment skalnego krajobrazu Jury Polskiej.
Na terenie Rezerwatu Przyrody Węże można zobaczyć wejścia do 7 jaskiń:
Jaskinia Stalagmitowa (długość ok. 80 m, głębokość 13 m),
Jaskinia za Kratą (długość 60 m, głębokość 17 m),
Jaskinia Mała (długość ok. 26 m, głębokość 4,5 m),
Jaskinia Zanokcica,
Jaskinia Draba (długość ok. 35 m, głębokość ok. 4 m),
Jaskinia Niespodzianka (długość ok. 90 m, głębokość ok. 17 m),
Jaskinia Samsonowicza (długość 12 m, głębokość 9 m) – to jedno z największych stanowisk paleontologicznych w Europie. Profesor Samsonowicz i jego studenci odkryli tu kości ponad 100 gatunków zwierząt żyjących w czasie neogenu i plejstocenu, czyli nawet 6 mln lat temu.
Na południe:
Muzeum Wnętrz Dworskich.
Muzeum Wnętrz Dworskich w Ożarowie leżącym 12 km od Wielunia mieści się w pięknym, okazałym drewnianym dworze z 1757 roku. Architektura dworu nawiązuje do późnobarokowego założenia budownictwa dworskiego. Budowla ma konstrukcję zrębową osadzoną na kamienno-ceglanym fundamencie. Do dworu kształtem zbliżonego do kwadratu przylegają na rogach cztery alkierze.
Wnętrza dworu stały się muzeualną wystawą obrazującą kulturę ziemiańską, a w szczególności rodzimość dworu polskiego. Ekspozycja gromadzi pamiątki po wielu rodach ziemiańskich ziemi wieluńskiej. W stylowym dworze zwiedzać można salon, pokoik dziewczęcy, buduar, sypialnie męską i damską, salonik myśliwski, gabinet, salę jadalną i kredensownię. Prezentowane zabytki pochodzą głównie z okolicznych dworów. Wśród eksponatów zobaczyć można barokowe szafy, skrzynie i kufry, ceramikę czy zespół portretów szlachty wieluńskiej z różnych wieków.
Na zachód:
Parcice - ruiny dworu:
W Parcicach znajduje się XVIII-wieczny park z ruinami klasycystycznego dworu szlacheckiego otoczonego starodrzewem. Dwór ten wzniósł na przełomie XVIII i XIX w. hrabia Leopold Trepka, gorący zwolennik kalwinizmu.
Można domniemywać, że dwór ten stanął na fundamentach, wcześniejszej siedziby szlacheckiej Elżbiety Czartoryskiej. O jej związkach z Parcicami świadczyć miała stara tablica nagrobkowa z 1623 r., którą odnaleziono po wojnie i przewieziono na cmentarz w Czastarach. Los tej tablicy nie jest dzisiaj znany.
W obrębie parku z 4. Ćw. XVIII stulecia rosną dwa, unikalne w skali krajowej platany kalifornijskie o obwodach 428 i 418 cm, kilkusetletni dąb szypułkowy, którego obwód wynosi 560 cm oraz wiąz o obwodzie 300 cm.
Dziś, niegdyś piękny klasycystyczny dwór w Parcicach pozostaje w ruinie. Uratowane stylowe piece kaflowe, pochodzące z jego wnętrza, znajdują się w Muzeum Wnętrz Dwrorskich w Ożarowie
Sieradz >>>
