Od północy stykają się z Beskidem Wyspowym, natomiast na wschodzie Dunajec oddziela je od Beskidu Sądeckiego. Zachodnią granicę Gorców stanowi Raba. Najwyższym szczytem Gorców jest Turbacz (1310m). Stanowi on jednocześnie centralną część całego masywu, skąd rozchodzi się kilka ramion. Gorce charakteryzują się dosyć łagodnym ukształtowaniem grzbietów, czego najlepszym przykładem jest Turbacz. Gorczańskie szczyty są z reguły zalesione, jednak dość licznie występują bardzo malownicze polany o dużych walorach widokowych.

W krajobrazie Gorców dominują łagodne kopulaste szczyty. Doliny rzeczne wcinają się ostro w masyw, tworząc kształt rozrogu z głównym punktem zwornikowym- szczytem Turbacza. Charakterystycznym elementem rzeźby terenu są wychodnie skał piaskowcowych, występujących na północnych stokach. Na terenie parku znajduje się kilka niewielkich jaskiń utworzonych na skutek przesunięć skał. Na gorczańskich polanach oglądać można szałasy pasterskie- niejednokrotnie uznane za zabytki kultury materialnej. Najstarszym zabytkiem sakralnym na obszarze parku jest kapliczka na polanie Jaworzynka Kamienicka, wzniesiona w 1904 r. przez Tomasza Chlipałę, zwanego Bulandą. Z kapliczką i jej fundatorem - znanym bacą i czarownikiem - związane są liczne legendy. Krajobraz parku ma charakter naturalny, a stopień ingerencji człowieka jest nieznaczny. Z tego też względu jest to interesujący obiekt turystyczny. Do turystyki park jest dobrze przygotowany, jednak liczba odwiedzających go turystów jest mała.



Ochrona przyrody:

Gorczański Park Narodowy