Od zachodu, północy i północnego wschodu graniczy ze Wzgórzami Dalkowskimi, od południa z Wysoczyzną Lubińską i od południowego zachodu z Borami Dolnośląskimi. Stanowi ją szerokie i płaskie obniżenie doliny Szprotawy. Pod względem geologicznym jest to obszar monokliny przedsudeckiej, pokryty osadami rzecznymi plejstoceńskimi i holoceńskimi – głównie piaskami i żwirami oraz glinami i madami. Największe miasto – Szprotawa – jest położone w zachodniej części.

Od północy graniczy z Równiną Szprotawską i Wzgórzami Dalkowskimi, od wschodu z Obniżeniem Ścinawskim, od południowego wschodu z Pradoliną Wrocławską, od południa i południowego zachodu z Równiną Legnicką i od zachodu z Borami Dolnośląskimi. Jest to teren pofałdowany, wyższy od okolicznych obniżeń, pokryty osadami zlodowaceń środkowopolskich – głównie piaskami i żwirami oraz glinami. Teren jest silnie zalesiony, z wyjątkiem części południowej. Największe miasto – Lubin jest położone w północno-wschodniej części. Na zachód od niego znajduje się Chocianów. Pod względem geologicznym jest to obszar monokliny przedsudeckiej, a na południu – bloku przedsudeckiego.

obejmuje szerokie, płaskodenne doliny dolnej Kaczawy i jej dopływów: Czarnej Wody, Skorej i Nysy Szalonej, łącznie 340 km2. Od północy graniczy z Wysoczyzną Lubińską, od wschodu z Pradoliną Wrocławską, od południowego wschodu z Równiną Wrocławską (Wysoczyzną Średzką) i Przedgórzem Sudeckim (Wzgórzami Strzegomskimi), od południa z Równiną Chojnowską i od zachodu z Borami Dolnośląskimi. Na glebach madowych występują pola uprawne, a w miejscach bardziej wilgotnych łąki. Głównym ośrodkiem jest Legnica (ok. 108 tys. mieszkańców), w średniowieczu gród kasztelański, największy na Śląsku po Wrocławiu ośrodek handlu i rzemiosła, obecnie znaczny ośrodek przemysłu z hutą miedzi i ważny węzeł kolejowy. W strukturze Równiny Legnickiej wyodrębniają się dolina Czarnej Wody i dolina dolnej Kaczawy, a także antropogeniczny mikroregion Legnicy.

Od północy graniczy z Równiną Legnicką, od wschodu ze Wzgórzami Strzegomskimi, od południowego wschodu z Obniżeniem Podsudeckim, od południa z Pogórzem Kaczawskim i od zachodu z Borami Dolnośląskimi. Jest to teren pofałdowany, stanowiący przejście między Równiną Legnicką a Pogórzem Kaczawskim, od którego do oddzielony jest brzeżnym uskokiem sudeckim. Pod względem geologicznym jest to obszar bloku przedsudeckiego, pokryty osadami zlodowaceń południowopolskich – głównie piaskami, żwirami i glinami oraz lessami. Dzięki dobrym glebom brunatnym i płowym jest to teren wybitnie rolniczy, z przewagą upraw pszenno-buraczanych i pszenno-ziemniaczanymi. Większe miasta to Chojnów, Jawor oraz położona w większości na obszarze Pogórza Kaczawskiego Złotoryja.

Jest to niewielki region naturalny, stanowiący jedyną po wschodniej stronie Nysy Łużyckiej część Wzniesień Łużyckich. Zajmuje powierzchnię 80 km2. Stanowi zespół wzgórz morenowych rozciętych doliną Nysy Łużyckiej. Główne miasta: Mużaków i Łęknica.

Region przecina Nysa Łużycka, wzdłuż której przeprowadzona jest granica polsko-niemiecka. Kotlina Zasiecka obejmuje nieckę końcową lobu lodowca i charakteryzuje się licznymi bagnami i splecionymi ciekami wodnymi. Największe z nich to Rzeczyca (Tymnica) i Pstrąg (Strąg). Ponadto znajduje się w niej kilka niewielkich, prawdopodobnie antropogenicznych jezior (Głębokie, Niwa, Płytkie, Drutów i Żurawno) oraz liczne stawy rybne.

Nazwa regionu pochodzi od Zasiek, głównej polskiej miejscowości regionu. Znajduje się tu rezerwat przyrody Żurawno oraz kilka użytków ekologicznych, z których najcenniejsze to: Żurawie Bagna i Ruskie Stawy.