Nieduży Wolsztyn urzeka pięknym położeniem, czystością, jest po prostu ładny. Do tego przez wieki przewinęło się tutaj kilka wybitnych postaci. Obecnie Wolsztyn najbardziej kojarzy się z jedyną czynną w Europie parowozownią. Również w okolicy można znaleźć sporo atrakcji, jak chociażby Muzeum Pożarnictwa w Rakoniewicach czy zespół pocysterski w Obrze.




Pierwsza trasa kolejowa łącząca Wolsztyn ze Zbąszynkiem powstała w 1886 r. Parowozownię wybudowano 21 lat później w 1907 r. Początkowa „szopa” była przeznaczona dla czterech parowozów, później rozbudowano ją do ośmiu, i tak pozostało do dnia dzisiejszego. Obecnie lokomotywownia wolsztyńska jest jedyną czynną w Europie, z której codziennie wydawane są parowozy do prowadzenia planowych pociągów pasażerskich na trasach do Poznania i Leszna. Od 2003 r. parowozownia wolsztyńska należy do Spółki PKP CARGO S.A. W 2005 r. powołano fundację Era Parowozów, której zadaniem jest ochrona zabytkowego taboru kolejowego. Na terenie parowozowni działa muzeum, w którym zgromadzono eksponaty jeszcze do niedawna obecne na małych stacjach kolejowych. Parowozownię można zwiedzać również z wykorzystaniem edukacyjnej gry terenowej z serii Wielkopolskie Questy Wolsztyn-wyprawa pełną parą.




Lokalizacja tej jedynej tego typu placówki muzealnej w Polsce ma związek ze specyfiką regionu, którego centralnym punktem jest Nowy Tomyśl, wynikającą z bogatych tradycji w zakresie uprawy wikliny i chmielu oraz produkcji wyrobów wiklinowych. Decydujący wpływ na powstanie i rozwój tychże tradycji miały naturalne warunki terenowe oraz procesy historyczne związane z napływem ludności w ramach osadnictwa olęderskiego. Podmokły, miejscami bagnisty charakter terenu sprawia, że wierzba w stanie dzikim rosła tutaj od zawsze. Osiedlający się w tym rejonie w 1 połowie XVIII wieku Olędrzy zaczęli uprawiać wierzbę, wykorzystując posiadaną w tym zakresie wiedzę i doświadczenie. Tak bogate zaplecze surowcowe stanowiło też znakomitą bazę dla rozwoju rzemiosła plecionkarskiego, które obok uprawy wikliny, funkcjonuje na tych terenach do dnia dzisiejszego. Podobnie, początki chmielarstwa w okolicach Nowego Tomyśla wiążą się z przybywającymi na te tereny kolonistami pochodzenia niemieckiego i czeskiego. W powstających polsko-czeskich i niemiecko-czeskich gminach olęderskich, położonych Na zachód od Nowego Tomyśla, wydawano przywileje zezwalające osadnikom na domowy wyrób piwa. Powstawały w związku z tym małe, przydomowe plantacje chmielu, uprawianego na własny użytek. W 1 połowie XIX wieku rozpoczęto racjonalną uprawę chmielu i uregulowany handel nim. Od 1849 roku organizowane były tutaj targi chmielarskie, na których ustalano aktualne ceny chmielu. Bazę lokalową Muzeum stanowią dwa obiekty, które prezentują dawny charakter zachowanego w tym regionie budownictwa olęderskiego. Główna siedziba mieści się w dawnym budynku mieszkalnym osadnika olęderskiego, pochodzącym z końca XVIII wieku. Drugim obiektem jest stodoła z charakterystycznym tzw. tremplem – nadbudowanym poddaszem, wykorzystywanym do suszenia chmielu lub jako magazyn wikliny.


Siękowo - wiatraki koźlaki. W stanie przyzwoitym.

Kiełczewo - dwa wiatraki koźlaki. W stanie przyzwoitym.

Śmigiel - Pięknie odrestaurowane wiatraki.



Pałac w Czempiniu (powiat kościański, około 30 km na południe od Poznania) należy do najbardziej okazałych barokowych rezydencji w Wielkopolsce.
Pałac, zniszczony w czasie wojny północnej, odbudowany został w latach 30. XVIII w. przez kolejnego właściciela majątku Ludwika Szołdrskiego, wojewodę inowrocławskiego i generała wielkopolskiego. Prace zakończone zostały – jak informuje data umieszczona w kartuszu nad głównym wejściem do pałacu – w 1739 r. Nie zmieniono wtedy zasadniczo formy bryły i artykulacji elewacji, ale dobudowano szczyty wieńczące ryzality i ozdobiono je niezwykle bogatą i efektowną dekoracją sztukatorską i rzeźbiarską o motywach regencyjnych. W zwieńczeniu ryzalitu środkowego elewacji frontowej ustawione zostały rzeźby, cztery postacie alegoryczne symbolizujące cztery kontynenty.



Przemęcki Park Krajobrazowy to wspaniałe miejsce dla turystów zainteresowanych aktywnym spędzaniem czasu. Gęsta sieć dobrze ze sobą połączonych szlaków turystycznych pozwala na bezpieczne przemierzanie parku zarówno pieszo, jak i rowerem, kajakiem, czy na końskim grzbiecie. Zdecydowanie największy ruch turystyczny przypada na okres letni, koncentruje się nad jeziorami i wokół trzech największych miejscowości wypoczynkowych: Boszkowa Letniska, Wielenia Zaobrzańskiego oraz Brenna. Parkowe jeziora oferują świetne warunki do uprawiania żeglarstwa, w tej kwestii zdecydowany prym wiedzie Jezioro Dominickie. Dodatkowo większość zbiorników wodnych jest ze sobą połączona, tworząc niezwykle malowniczy Kajakowy Szlak Konwaliowy, pozwalający przepłynąć niemal wszystkie jeziora parku w ciągu niecałych dwóch dni. Dla turystów stroniących od wody ciekawą ofertą będą wycieczki piesze, rowerowe lub konne. Podczas nich można zapoznać się z ciekawą przyrodą i historią parku, i odwiedzić jedną z trzech nich można zapoznać się z ciekawą przyrodą i historią parku i odwiedzić jedną z trzech zachwycających panoramą wież widokowych (w Dominicach, Olejnicy, lub Siekowie), aby podziwiać park z nieco innej perspektywy.



Zamek w Świebodzinie zbudowano prawdopodobnie na początku XIV wieku, po 1360 roku był to już zamek książęcy. Joannici z komandorii w Łagowie rozbudowali zamek, podnosząc jego walory obronne. W późniejszych latach zamek zmieniał właścicieli, którzy rozbudowali założenie o nowe skrzydła, w latach 1699-1790 właścicielem zamku były cysterki z Trzebnicy. Później znów zmieniał właścicieli, pod koniec XIX wieku przekazany boromeuszkom, które prowadziły szpital do II wojny światowej.

Obecnie pozostałości zamku są w kompleksie Lubuskiego Ośrodka Rehabilitacyjno-Ortopedycznego, wyłączone z użytkowania i niszczeją. Remont rozpoczęty w 1984 roku został przerwany w 1989. Na elewacji dobrze zachowane zdobienia z wmurowanych kul armatnich w formie krzyża lotaryńskiego i monogramu w postaci litery „K” z koroną.