Gorzów Wielkopolski to miasto leżące na turystycznym uboczu, choć jego historia sięga połowy trzynastego wieku, kiedy to uzyskawszy uprzednio zgodę, od brandenburskiego margrabiego, na budowę nowego miasta, Albert de Luge założył Landsberg. Gród ten miał być najważniejszym brandenburskim ośrodkiem życia na wschód od Odry i tak też niedługo się stało. Niestety z tamtych lat nie pozostało już do dzisiaj prawie nic. Liczne najazdy, okupacje i wojny oraz wiążące się z nimi zniszczenia dopełnione przez grabieżczą i niszczycielską siłę podążającej, podczas drugiej wojny światowej, na Kostrzyn Armii Czerwonej, doprowadziły do zrujnowania bogactw kulturowych Gorzowa. (przekraczajacgranice.pl).


Jak wspomnieli autorzy bloga przekraczajacgranice.pl, Gorzów leży na turystycznym uboczu. Czyli - nie ma tu spektakularnych zabytków. Ale, ale... malutkie perełki, ukryte gdzieś w zaułkach Gorzowa są niewątpliwie unikatowe. I niespotykane nigdzie indziej. Są nierozerwalnie związane z historią Gorzowa.


Powstała ona na początku dwudziestego wieku dla upamiętnienia wszystkich kobiet, które zostały spalone na stosie w okresie inkwizycji.


To replika tramwaju z 1899 roku, który w dawnych latach przemierzał ulice tego miasta. Obecnie znajduje się tam kawiarenka i Informacja Turystyczna.


Znajduje się na Starym Rynku i powstała w 1896 roku. Ufundował ją gorzowski przedsiębiorca Hermann Paucksch. Owa fontanna przedstawia postać kobiety niosącej konwie z wodą, co ma symbolizować pracowitość gorzowian.


Powstały one w latach 1321-25. Wzniesione zostały zarówno z marmuru, jak i również z kamienia. Do dzisiaj zachowały się niestety jedynie fragmenty owych murów z czterema czatowniami.


Znajduje się ona w Starym Rynku i jest miejscem zdecydowanie wartym zobaczenia. Przedstawia ona ciąg płyt mosiężnych, które są poświęcone wybitnym i zasłużonym dla Gorzowa twórcom kultury.


To jedna z najbardziej kontrowersyjnych ciekawostek w mieście. Autorem jej był Zbigniew Frączkiewicz a fundatorem Józef Finster. Wielu mieszkańcom nie spodobała się rzeźba przedstawiająca nagiego mężczyznę, stąd wzięło się określenie Świnster.




Jest to pomnik na uczczenie Pawła Zacharka, który przed ponad 20 lat przewoził pasażerów z jednego brzegu Warty na drugi. Mieszkał na barce, dlatego był dostępny dla pasażerów przez cały czas. Dla wielu stał się legendą.




Dom Papuszy to tak naprawdę dom Bronisławy Wajs, czyli cygańskiej poetki, która mieszkała w Gorzowie w latach 1958-81. W 1958 roku przyznano jej Lubuską Nagrodę Literacką.




To jeden z najbardziej niezwykłych pomników na terenie całej Polski. Przedstawia on bezdomnego kloszarda, Kazimierza Wnuka, miejscowego ekscentryka i kawalarza, który znany był w całym mieście.





Obronny dwór myśliwski został wzniesiony w stylu późnorenesansowym przez Adama von Schwarzenberga w 1624 roku. Niewielki w planie prostokątny budynek posiadał na narożach cztery wielkie baszty. Dwór był pierwotnie trzykondygnacjowy, podobną wysokość miały baszty. Już w połowie XVII wieku doznał znacznych zniszczeń podczas potopu szwedzkiego. W 1709 roku znów uszkodzony został zapewne opuszczony. W XIX wieku mury zostały wykorzystane do wzniesienia gorzelni. Przy tej przebudowie zniwelowano część murów, między innymi dwie z baszt, oraz zmieniono układ pomieszczeń. Obecnie istniejące ruiny to parterowy budynek i dwukondygnacjowe baszty, taką formę dworowi nadała przebudowa na gorzelnię.


Gorzowski Park Krajobrazowy to najmłodszy park województwa lubuskiego, jednak jego historia sięga początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Obecny swój zasięg uzyskał w 2021 roku z przekształcenia części Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego położnego w województwie lubuskim. Obszar parku wynosi 12261,80 ha, co z otuliną daje imponujący pod względem wielkości obszar ochronny. Położony jest na styku dwóch województw lubuskiego i zachodniopomorskiego, na północ od Gorzowa Wlkp., na obszarze gmin: Kłodawa i Strzelce Krajeńskie. W całości leży na Równinie Gorzowskiej (makroregion), będącej rozległym, lekko falistym sandrem, charakteryzującym się suchym i piaszczystym podłożem. Dominujące typy siedliskowe lasu to lasy mieszane świeże i bory mieszane świeże, ale można tutaj również znaleźć tętniące życiem tereny podmokłe z typową dla siebie fauną i florą. Krajobraz poprzecinany jest południkowo bystrymi i urokliwymi rzeczkami: Santoczną, Pełczem (Polka) i Kanałem Kłodawskim oraz wąskimi jeziorami rynnowymi tj.: Mrowinko, Lubie, Chłop, Chłopek. Ta mozaika tworzy interesujący i tajemniczy krajobraz ciągów wodnych, zacienionych lasem albo też trudnodostępnych szuwarów i bagien




Gród kiedyś wykorzystywali propagandowo Niemcy, potem Polacy.
Niewielkie miasteczko, położone na skraju Puszczy Noteckiej. Nie dalej niż 5-7 km od Gorzowa Wielkopolskiego.

kościół neogotycki z 1858 r.

szachulcowa dzwonnica

średniowieczne grodzisko

szachulcowe domy

kamienna wieża widokowa

W Parku występuje 20 jezior, bardzo zróżnicowanych pod względem charakteru ekologicznego: od torfowiskowych jeziorek dystroficznych zwanych Głodnymi Jeziorkami, przez jeziora eutroficzne (Sitno, Płociczno, Ostrowieckie) do mezotroficznych jezior ramienicowych (Marta, Płociowe). Unikatem hydrologicznym jest głębokie, okolone lasami meromiktyczne jezioro Czarne. Zróżnicowanie ekologiczne jezior widać nawet na pierwszy rzut oka w barwie ich wody: mezotroficzne jeziora ramienicowe mają, zwłaszcza w słoneczne dni, wody intensywnie szmaragdowe, a jeziorka dystroficzne – toń ciemną, prawie czarną. Specyficznym elementem sieci wodnej Drawieńskiego Parku Narodowego są wypływy wód podziemnych: źródła, wycieki i wysięki, a także rozwinięte na takich wyciekach torfowiska źródliskowe.




Przejeżdżając dzisiejszą ulicą Zamkową można zastanowić się dlaczego w skład Lubuskiego Ośrodka Rehabilitacyjno-Ortopedycznego wchodzi jakaś nieużywana i zaniedbana część, wyglądająca na ruinę. Ta ruina to świebodziński zamek, a raczej to co z niego pozostało.








W Słońsku stoją ruiny zamku joannitów z XVII w. – obiekt bardzo wartościowy pod względem zabytkowym i historycznym, artystycznie związany z Domem Maurycego oraz Huis ten Bosch w Hadze. Oprócz zamku na terenie nadgranicznym po obu stronach Odry znajduje się czternaście miejscowości, których znajduje się zakonne dziedzictwo kulturowe.




W widłach Warty i Odry znajdują się mury przyziemia zamku zakonnego. Został wzniesiony w XIV wieku przez joannitów w miejscu grodu Piastów Śląskich. Od XV wieku znajdował się w granicach Niemiec, został rozbudowany na planie regularnym, na narożach umocniony basztami. Później otoczony fortyfikacjami bastejowymi. W czasie wojny siedmioletniej w 1758 roku zniszczony, później odbudowany w 1814 roku adaptowany na koszary. Ponownie zniszczony pod koniec ostatniej wojny w 1945 r.



Przepływająca przez środek Parku Warta stanowi naturalną granicę między dwoma obszarami: Polderem Północnym oraz terenem zalewowym. Obszar zalewowy, to teren półnaturalny, na którym wahania poziomu wody dochodzą nawet do 4 m w skali roku, osiągając najwyższe wartości w miesiącach wiosennych: marcu-kwietniu. Polder Północny oddzielony jest od bezpośredniego wpływu wód Warty wałem przeciwpowodziowym zbudowanym równolegle do koryta rzeki. Poziom wód jest tam więc znacznie niższy niż na lewym brzegu Warty i stosunkowo stabilny