Obiekt stanowi wybitne dzieło architektury protestanckiej na Warmii. Został wybudowany jako kościół protestancki z drewna w latach 1818-1823, sfinansowany przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III. Do budowy kościoła wykorzystano projekt budowli murowanej przygotowany w Wyższej Deputacji Budowlanej (Oberbaudeputation) w Berlinie, kierowanej ówcześnie przez Karola Fryderyka Schinkla. Świątynia jest obecnie przystosowana do sprawowania liturgii wschodniej. W środku współczesny ikonostas.

Kościół filialny św. Barbary. Drewniany kościół o konstrukcji zrębowej, ustawiony na kamiennej podmurówce, został wzniesiony w latach 1770–1779 na miejscu dawnego kościoła i szpitala pw. św. Jerzego. Kościół składa się z jednej nawy, przylega do niej zakrystia i skarbiec. Od strony wschodniej znajduje się wieża, wybudowana na planie prostokąta, zwieńczona hełmem z chorągiewką wiatrową z datą 1811.

Drewniany kościół pw. św. Barbary wzniesiono w 1725 r. Jego powstanie i materiał, z którego został zbudowany, podobnie jak osiem innych kościołów w okolicy, świadczą o kulturowej i historycznej odrębności ziemi lubawskiej, która zaznaczyła się w XVIII w. Zamiast monumentalnych budowli z czerwonej cegły powstały tu niewielkie kościoły drewniane. Na przykościelnym cmentarzu znajduje się grób niemieckiego żołnierza poległego w czasie I wojny światowej.

Dzisiejszy kościół pw. św. Wawrzyńca w Rożentalu został zbudowany w 1761 r. Jest to kościół drewniany, wzniesiony w konstrukcji zrębowej, obustronnie odeskowany i olistwowany. Budynek, posadowiony na fundamentach z kamienia polnego, jest jednonawowy z osiowo umieszczonymi na ścianie północnej i południowej kaplicami bocznymi zamkniętymi trójbocznie. Prezbiterium zostało zamknięte trójbocznie, z przylegającym od północy przedsionkiem i zakrystią od południa. Od strony zachodniej znajduje się na planie kwadratu wieża.