Tak nazwaliśmy terra incognita - od doliny Górnego Sanu na północ. Za punkt orierntacyjny biorąc miejscowość Lutowiska.

Od północy region ten graniczy z Pogórzem Przemyskim (na wysokości Ustrzyk Dolnych), od wschodu z Ukrainą, a od zachodu zamyka go Wielka Obwodnica Bieszczadzka- droga z Ustrzyk do Ustrzyk:) To teren nieznany nam bliżej. Również nieznany większości turystów bieszczadzkich- może tam można jeszcze znaleźć spokój. Bo nieliczni już bieszczadnicy, tzw. zakapiory, kryją się po nie uczęszczanych dolinach i właśnie tutaj- to w Bandrowie Narodowym znalazł swoje miejsce potomek greckich uchodźców, Mikos, jeden z najbardziej znanych baców.

Nie tak dawno temu (10 lat wstecz) do Michniowca, czy Bystrego trudno się było dostać. Nawet na piechotę. Bliskość granicy ukraińskiej powodowała wzmożone patrole straży granicznej i czujność, która nieodmiennie kończyła się pytaniem "A czego Pan(i) tu szuka?" Mało który strażnik rozumiał, że nie chcemy uciekać za zardzewiałą systemę... Dziś... Cóż - dziś jest zupełnie inaczej- ścieżki dydaktyczne, historyczne, przyrodnicze. Szlaki rowerowe i piesze. Do wyboru do koloru. Do Michniowca dojeżdżają nawet busy.

Nazwa wsi (Lutowiska) pochodzi od ukraińskiego "litowyszcze" co oznacza miejsce letniego wypasu bydła. Lutowiska podobnie jak pobliski Żurawin były ważnym miejscem, gdzie przecinały się ważne szlaki handlowe.

Cmentarz greckokatolicki w Lutowiskach znajduje się tuż przy drodze, po jej lewej stronie, wjeżdżając do Lutowisk od strony Smolnika. Obok biegnie szlak zielony do Chaty Socjologa na Otrycie oraz droga do Posady Dolnej.

Cmentarz ten do II wojny światowej był wykorzystywany przez katolików wszystkich obrządków, ponieważ cmentarz rzymskokatolicki został założony w latach 20 XX wieku i znajduje się za kościołem. Pochodzenie cmentarza greckokatolickiego datuje się na przełom XVIII i XIX wieku. Zachowało się kilkanaście nagrobków w różnym stanie.

Cmentarz żydowski w Lutowiskach założono prawdopodobnie w drugiej połowie XVIII wieku, na wzniesieniu we wschodniej części Lutowisk, około 400 metrów od centrum wsi. Nekropolia służyła jako miejsce pochówku dla wyznawców judaizmu z Lutowisk oraz okolicznych miejscowości, m. in.: Polany, Skorodnego, Stuposian i Zatwarnicy.

Cmentarz zajmuje działkę w kształcie nieregularnego czworokąta o powierzchni około 1 ha. Teren otacza współczesne ogrodzenie z żerdzi. Wiadomo, że przed wojną w zachodnim narożniku cmentarza znajdował się dom przedpogrzebowy. Podczas prac inwentaryzacyjnych prowadzonych w latach 1997 - 2002 pod kierunkiem prof. Jerzego Woronczaka, zidentyfikowano około tysiąca nagrobków. Najstarszy z nich upamiętnia mężczyznę o imieniu Mosze, zmarłego w dniu 5 grudnia 1796 r. (5 kislew 5557).

Najmłodsza macewa pochodzi z 1940 r. Można wyróżnić nową (górną) i starą (dolną) część cmentarza.

Ze względu na ilość macew kirkut w Lutowiskach należy do najlepiej zachowanych nekropolii żydowskich w Polsce. Na szczególną uwagę zasługują walory artystyczne nagrobków. Dzięki oryginalnej, starannie wykonanej i rozbudowanej ornamentyce macewy z Lutowisk można zakwalifikować do wybitnych dzieł żydowskiej sztuki sepulkralnej).

Kilka tysięcy eksponatów przybliża burzliwą historię Bieszczadów. Należą do nich topory, bagnety, cegły wypalane w regionie, tablice z okresu PRL, zdobiące niegdyś miejscowe urzędy i instytucje czy cerkiewne krzyże i monstrancje. Pamiątki podzielone są na działy: kulturę duchową i materialną dawnych mieszkańców, działania militarne I i II wojny światowej, rozwój przemysłu oraz czas odbudowy Bieszczadów po II wojnie światowej. Istnieje tu możliwość zakupu bieszczadzkiej literatury, czasopism, map, domowych przetworów i wypicia kawy. Można skorzystać także z warsztatów ręcznego wykonywania świec z wosku pszczelego czy tańców żydowskich.

Cerkiew wybudowano w 1902 r. Jej projektantem (a także niemal bliźniaczych, nieistniejących już świątyń w pobliskim Lipiu oraz w Lutowiskach) był prawdopodobnie lwowski architekt Wasyl Nahirny – autor ok. 200 murowanych i drewnianych cerkwi. W roku 1927 przeprowadzono remont prezbiterium oraz odnowiono ikonostas, a w 1939 r. postawiono obok cerkwi murowaną dzwonnicę parawanową. Odkąd w 1951 r. wysiedlono dawnych mieszkańców, zespół cerkiewny pozostawał bez opieki, co było przyczyną procesu dewastacji i kradzieży elementów wyposażenia. Dopiero w 1962 r. pozostałości wyposażenia zostały przewiezione do Składnicy Ikon przy Muzeum-Zamku w Łańcucie. W 1993 r. remont zabezpieczający cerkwi i pełen remont dzwonnicy przeprowadziło Towarzystwo Opieki nad Zabytkami w Michniowcu, które obecnie użytkuje obiekty i utrzymuje we wnętrzu cerkwi ciekawą ekspozycję muzealną.

Cerkiew wybudowana w latach 1863–68 remontowano w 1924 r. (wówczas dobudowano zakrystię i kruchtę).

W pobliżu drewniana dzwonnica postawiona w 1904 r. przez cieślę Jakuba Grzyba. Opuszczona po 1951 r. świątynia, od 1971 r. użytkowana jest jako rzymskokatolicki kościół filialny. W latach 80. XX w. przeprowadzono gruntowny remont cerkwi oraz wykonano malarską dekorację wnętrza autorstwa Macieja Kauczyńskiego.

Cerkiew wzniesiona w 1834 r., gruntownie remontowana w 1967 r. i w latach 80. XX w. Świątynia usytuowana jest na łagodnie opadającym na południe i zachód stoku wzgórza we wschodniej części wsi, na północny zachód od rozwidlenia dróg do Czarnej Dolnej i Ustrzyk Dolnych. Sanktuarium zwrócone na północny wschód. W obrębie ogrodzenia pozostałości starodrzewu oraz dawnego cmentarza. Obok cerkwi drewniana dzwonnica i kapliczka.