










Zamek w Łańcucie jest jedną z najpiękniejszych rezydencji arystokratycznych w Polsce. Słynie ze znakomitych wnętrz mieszkalnych oraz niezwykle interesującej kolekcji pojazdów konnych. Zespół pałacowy otacza stary, malowniczy park w stylu angielskim, w którym wznoszą się liczne pawilony i zabudowania gospodarcze, ściśle niegdyś związane z codziennym życiem łańcuckiej rezydencji.
W każdym jego zakątku zobaczą Państwo część historii naszych przodków. Te zaklęte w drewnie wspomnienia ożywają wraz z przekroczeniem drewnianego progu chłopskiej chałupy. Od tego momentu będziecie doświadczać historii wieloma zmysłami. Poczujecie zapach słomianej strzechy, waszym oczom ukażą się pomieszczenia, narzędzia, sprzęty domowe i gospodarskie te same, co na przełomie XIX i XX wieku, w końcu, aby dopełnić uczty zmysłów spróbujecie kawałek ciemnego chleba, który tak jak przed laty pieczony jest przez markowskie gospodynie. Społeczni przewodnicy, którzy znający dokładnie każdy nawet najmniejszy przedmiot z kilkutysięcznej ekspozycji, swoimi opowieściami przywołają miniona już epokę drewnianych chałup pod strzechą. Wierzymy, że niniejsza strona zachęci Państwa do odwiedzenia nas i zwiedzenia naszej dumy Zagrody – Muzeum, miejsca gdzie każdy z nas w wiekowe drewniane budynki włożył część serca.
Wśród malowniczych wzgórz podprzemyskich, 10 km od Przemyśla w kierunku północno-zachodnim, na końcu wsi Ujkowice na górze powstaje nowy prawosławny monaster pw. Śww. Cyryla i Metodego, Apostołów Słowian.
Fundatorami i założycielami monasteru w Ujkowicach są dwaj mnisi: O. Archimandryta Nikodem (Makara) - z lewej i O. Ihumen Atanazy (Dębowski), którzy 24 lipca 1986r. zakupili gospodarstwo rolne i w budynkach gospodarczych zorganizowali pierwszą kaplicę i izbę mieszkalną. Data założenia monasteru wiąże się dokładnie z datą zniszczenia ostatniego prawosławnego monasteru na Ziemi Halickiej - Maniawskiego Skitu 24 lipca 1786r. Dziś w Monasterze przebywa trzynastu mnichów. Stan 20 XII 2005. Patronalne święto monasteru - 11 (24) maja.
Wieś Maćkowice, aż do rozbiorów Polski wchodziła w skład dóbr królewskich. W drugiej połowie XVIII w. trafiła w posiadanie Lubomirskich, a potem należała kolejno do Derszniaków, Przedrzymierskich i Skibniewskich. Ci ostatni w połowie XIX w. w sąsiedztwie pozostałości po dawnym fortalicjum obronnym wybudowali murowany pałac. Wzniesiono obiekt w kształcie litery H, w którym część zachodnia miała trzy kondygnacje, a środkowa i wschodnia po dwie. Pałac otaczał naturalnie ukształtowany park krajobrazowy. Po II wojnie światowej budynek był opuszczony, aż do lat 60 –tych XX w. kiedy trafił w posiadanie spółdzielni rolniczo- produkcyjnej, która przeprowadziła jego remont. Obecnie pałac należy do Archidiecezji Przemyskiej. W pałacu mieści się Dom Rekolekcyjny Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Przemyskiej. Budynek otaczają pozostałości po dawnym parku krajobrazowym. Na południe od pałacu znajdują się śladowe fragmenty dawnego fortalicjum.
Nieopodal pałacu znajduje się las zwany „Kopań”, w którym jak twierdzą miejscowi bije źródełko z uzdrawiającą wodą. Podobno jest ono połączone ze źródłem w Komarnicach koło Fredropolu. Jeżeli źródło wysycha w jednej miejscowości na pewno woda bije w drugim ujęciu.
Arboretum – mianem tym określa się wyodrębniony obszar, na którym uprawiane są drzewa, krzewy i krzewinki dla celów naukowych i hodowlanych. Nazwa wywodzi się od łacińskiego słowa „arbor” – drzewo.
Rok założenia 1975, położone jest 7 km na północny-wschód od Przemyśla. Należy do cennych zabytków przyrody i kultury Małopolski. W Bolestraszycach jednoczą się historia i czas współczesny. Historyczne założenie obejmuje park i dwór, w którym w połowie XIX w. mieszkał i tworzył znakomity malarz Piotr Michałowski. Arboretum obejmuje także dziewiętnastowieczny fort dawnej Twierdzy Przemyśl. Wiekowe drzewa, pozostałe z dawnych ogrodów zamkowych, stanowią malowniczy akcent wśród nowych nasadzeń, na które składają się gatunki obcego pochodzenia i rodzime drzewa, krzewy oraz rzadkie, zagrożone, ginące i chronione gatunki roślin. Arboretum nawiązuje do starych tradycji małopolskich ogrodów, w szczególności do: Sieniawy Izabeli Czartoryskiej, Zarzecza Magdaleny Morskiej – Dzieduszyckiej, Dubiecka Krasickich, Miżyńca Lubomirskich i Medyki Pawlikowskich. Organizatorem i dyrektorem Arboretum był w latach 1975-2001 prof. dr hab. Jerzy Piórecki. Od 2001 roku dyrektorem jest dr Narcyz Piórecki.
W Muzeum Przyrodniczym prezentowane są wystawy stałe „Chrońmy ptaki”- wystawa ornitologiczna i wystawa fotograficzna autorstwa prof. J.Pióreckiego „XXV lat Arboretum Bolestraszyce”. Prezentowana będzie także wystawa motyli nocnych oraz wystawa dendrologiczna: szyszek, przekrojów i skamielin. W oparciu o wystawy i zgromadzone kolekcje roślin działalność edukacyjną prowadzi Centrum Edukacji Dziedzictwa Kulturowo-Przyrodniczego. Na terenie Arboretum prezentowane są również rzeźby- wiklinowe obiekty powstałe w czasie Międzynarodowych Plenerów Artystycznych „Wiklina w Arboretum”.
Cerkiew znajduje się w pięknym położeniu na skraju wsi, dalej tylko pola rolne, w dalszym ciągu uprawiane. Prawie idealnie równa przestrzeń, a w oddali jedna z największych farm wiatrowych na Podkarpaciu, która robi wrażenie. Niemal o każdej porze roku jest tutaj pięknie, wyjątkiem jest tylko jesień - okres po żniwach, gdzie w deszczowy pochmurny dzień robi się naprawdę mrocznie i jakoś tak nostalgicznie.
Cerkiew dębowa wzniesiona w 1600 r. istniała aż do 1908 r. W jej miejsce w roku 1936 wzniesiono obiekt murowany wykonany z cegły pod wezwaniem "Przemienienia Pańskiego", który użytkowano tylko przez 10 lat, do roku 1946. Na skutek akcji "Wisła" społeczność wyznania grecko - katolickiego przesiedlono na ziemie zachodnie, zaś opustoszała cerkiew popadała w coraz większą ruinę. Za przykładem sowieckich aparatczyków zamieniono ją na magazyn nawozów. Do dziś niszczejąc stoi pusta stanowiąc smutne świadectwo wzajemnych stosunków obu wyznań.