Przemyśl leży na Pogórzu Przemyskim - to teren mylony często z Bieszczadami- te zaczynają się nieco dalej na południe, w okolicach Ustrzyk Dolnych. W okolicach Przemyśla natomiast znajduje się Pogórze Przemyskie wraz ze wspaniałymi Górami Sanocko-Turczańskimi. To tu znajduje się słynna Lotniskowa z ruinami szkoły lotniczej w Bezmiechowej, tutaj też olśniewający pałac Krasickich w nomen omen Krasiczynie, tu też- Arłamów, niegdyś ośrodek rządowy, gdzie internowany był Lech Wałęsa.

Przemyśl - najstarsze miasto na kresach wschodnich Rzeczypospolitej o ponad 1000 letniej historii. Pierwsze wzmianki o Przemyślu można znaleźć w tzw. "Kronikach Nestora", które historycy datują na rok 981. Przemyśl to starodawny ośrodek miejski położony na pograniczu dwóch krain geograficznych Pogórza Dynowskiego i Kotliny Sandomierskiej w dolinie rzeki San. Znajdują się tutaj (w miejscowości Pikulice) najstarsze ślady pobytu człowieka na terenie południowo-wschodniej Polski sprzed 40000-30000 r.
.



Zamek wzniesiony po 1340 roku przez króla Kazimierza Wielkiego na górującym nad miastem Wzgórzu Zamkowym na miejscu starszego grodu. Na zamkowym dziedzińcu są eksponowane relikty rotundy i palatium - budowli z okresu panowania Bolesława Chrobrego. Zamek gruntowanie przebudowany w XVI wieku w stylu renesansowym mieści w swoich murach m.in. salę teatralną Towarzystwa Dramatycznego im. Aleksandra Fredry - najstarszego w Polsce teatru amatorskiego. W sąsiedztwie zamku warto odwiedzić pięknie położony Park Zamkowy, którego początki sięgają 1842 roku.


W średniowieczu na terenie Bakończyc znajdował się rozległy zwierzyniec. Majątek powstały na tym terenie aż do pierwszego rozbioru stanowił własność królewską. W 1772 r. przejął go rząd austriacki i sprzedał Ignacemu Cetnerowi. Od Cetnerów majątek z działającym tu folwarkiem, w którym mieścił się dwór drewniany i niewielkie ogrody geometryczne, odkupili Czartoryscy, ci z kolei sprzedali go Hieronimowi Lubomirskiemu. To z jego inicjatywy wybudowano w Bakończycach, w latach 1885-1887, pałac na miejscu starego dworu, wg projektu Maksymiliana Nitscha, znanego krakowskiego architekta.

Wtedy także przekształcono założenie ogrodowe, znacznie je powiększając, wprowadzając swobodny układ ścieżek w miejsce dawnych, geometrycznych kwater. Założenie pałacowo-parkowe miało wtedy charakter rezydencji podmiejskiej. W czasie oblężenia twierdzy przemyskiej bakończycki pałac uległ pożarowi. Zespół pałacowy był własnością Lubomirskich do II wojny światowej. W czasie wojny pałac spustoszyli stacjonujący tu rosyjscy żołnierze, a po nich niemieccy żołnierze. Po zakończeniu wojny teren przejęło technikum rolnicze, które przeprowadziło w 1963 r. adaptację pałacu na potrzeby dydaktyczne. Znacznie przekształcono wtedy także park, częściowo osuszono i zasypano staw z wyspą. Obecnie założenie pałacowo-parkowe użytkowane jest przez Wyższą Szkołę Wschodnioeuropejską w Przemyślu, na terenie parku ulokowano nowe budynki dydaktyczne szkoły.

Ekspozycja dzwonów i fajek była pierwszą i nadal jedyną tego typu w Polsce. Ludwisarstwo i fajkarstwo to bardzo rzadkie zawody. W Przemyślu rozwijają się od XIX wieku i z pewnością nie należą do ginących zawodów. Rzemiosła te są ważnym elementem dziedzictwa kultury materialnej miasta.




Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej mieści się w nowym gmachu wybudowanym w 2008 roku na miejscu kamienic zniszczonych podczas II wojny światowej. We wnętrzu ponad stuletniego i szczycącego się największymi zbiorami muzeum w województwie podkarpackim warto obejrzeć wystawy poświęcone sztuce sakralnej, Twierdzy Przemyśl oraz inne ekspozycje czasowe.

TWIERDZA PRZEMYŚL, na początku XX wieku, była jedną z największych twierdz nowożytnych Europy. Podczas I wojny światowej stała się areną krwawych walk. Walczyli tu między innymi Austriacy, Węgrzy, Rosjanie, Niemcy, Czesi, Polacy, Włosi. Porównywano ją wówczas z francuską twierdzą Verdun, określając Przemyśl mianem Verdun wschodniego frontu. Dziś stała się pomnikiem Bitwy Narodów 1914 - 1915, położonym w przepięknym krajobrazie podkarpackim, na malowniczych wzgórzach, pośród lasów




Że w Przemyślu zamkowe podwoje są otwarte dla każdego, to wiadomo. Niestety, nie dla każdej kieszeni. Chociaż nocleg w zamku, czy we dworze może być wart swojej ceny, to jednak tradycyjnie polecamy najtańsze. Te droższe i tak znajdziecie na portalach rezerwacyjnych. I proszę - w Przemyślu też jest PTSM. I to też w centrum miasta;)

W Przemyślu w samym centrum miasta na zboczu góry Zniesienie powstały wyciągi narciarskie oraz planowany jest tam tor saneczkowy.



Wieś Maćkowice, aż do rozbiorów Polski wchodziła w skład dóbr królewskich. W drugiej połowie XVIII w. trafiła w posiadanie Lubomirskich, a potem należała kolejno do Derszniaków, Przedrzymierskich i Skibniewskich. Ci ostatni w połowie XIX w. w sąsiedztwie pozostałości po dawnym fortalicjum obronnym wybudowali murowany pałac. Wzniesiono obiekt w kształcie litery H, w którym część zachodnia miała trzy kondygnacje, a środkowa i wschodnia po dwie. Pałac otaczał naturalnie ukształtowany park krajobrazowy. Po II wojnie światowej budynek był opuszczony, aż do lat 60 –tych XX w. kiedy trafił w posiadanie spółdzielni rolniczo- produkcyjnej, która przeprowadziła jego remont. Obecnie pałac należy do Archidiecezji Przemyskiej. W pałacu mieści się Dom Rekolekcyjny Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Przemyskiej. Budynek otaczają pozostałości po dawnym parku krajobrazowym. Na południe od pałacu znajdują się śladowe fragmenty dawnego fortalicjum.

Wśród malowniczych wzgórz podprzemyskich, 10 km od Przemyśla w kierunku północno-zachodnim, na końcu wsi Ujkowice na górze powstaje nowy prawosławny monaster pw. Śww. Cyryla i Metodego, Apostołów Słowian. Fundatorami i założycielami monasteru w Ujkowicach są dwaj mnisi: O. Archimandryta Nikodem (Makara) - z lewej i O. Ihumen Atanazy (Dębowski), którzy 24 lipca 1986r. zakupili gospodarstwo rolne i w budynkach gospodarczych zorganizowali pierwszą kaplicę i izbę mieszkalną. Data założenia monasteru wiąże się dokładnie z datą zniszczenia ostatniego prawosławnego monasteru na Ziemi Halickiej - Maniawskiego Skitu 24 lipca 1786r. Dziś w Monasterze przebywa trzynastu mnichów. Stan 20 XII 2005. Patronalne święto monasteru - 11 (24) maja.


Cerkiew znajduje się w pięknym położeniu na skraju wsi, dalej tylko pola rolne, w dalszym ciągu uprawiane. Prawie idealnie równa przestrzeń, a w oddali jedna z największych farm wiatrowych na Podkarpaciu, która robi wrażenie. Niemal o każdej porze roku jest tutaj pięknie, wyjątkiem jest tylko jesień - okres po żniwach, gdzie w deszczowy pochmurny dzień robi się naprawdę mrocznie i jakoś tak nostalgicznie.

Cerkiew dębowa wzniesiona w 1600 r. istniała aż do 1908 r. W jej miejsce w roku 1936 wzniesiono obiekt murowany wykonany z cegły pod wezwaniem "Przemienienia Pańskiego", który użytkowano tylko przez 10 lat, do roku 1946. Na skutek akcji "Wisła" społeczność wyznania grecko - katolickiego przesiedlono na ziemie zachodnie, zaś opustoszała cerkiew popadała w coraz większą ruinę. Za przykładem sowieckich aparatczyków zamieniono ją na magazyn nawozów. Do dziś niszczejąc stoi pusta stanowiąc smutne świadectwo wzajemnych stosunków obu wyznań.


Arboretum – mianem tym określa się wyodrębniony obszar, na którym uprawiane są drzewa, krzewy i krzewinki dla celów naukowych i hodowlanych. Nazwa wywodzi się od łacińskiego słowa „arbor” – drzewo.


Architektura wzniesionej na samym początku XVII w. drewnianej świątyni w Chotyńcu zdradza nam od razu, że mamy do czynienia z cerkwią. Jednoznaczną wskazówką są typowe kopulaste dachy. Wsparte na ośmiobocznych bębnach stanowią zadaszenie dla każdej z trzech części świątyni – babińca, nawy i prezbiterium. Jednak najbardziej charakterystycznym elementem cerkwi Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy w Chotyńcu jest unikatowa, zewnętrzna galeria zlokalizowana nad babińcem, prowadząca do dawnej kaplicy górnej.


Obiekt jest przykładem obronnego założenia basztowo-bastejowego charakterystycznego dla magnackiej architektury militarnej na obszarze południowo-wschodnich ziem koronnych Rzeczypospolitej w epoce wczesnej nowożytności.
Z zamkniętej czteroskrzydłowej budowli zachowała się część skrzydła zachodniego w postaci niezadaszonego piętrowego budynku mieszkalnego z basteją o średnicy 10 m (prawdopodobnie funkcjonowała w niej studnia). Brama oddzielała go od drugiego budynku w skrzydle zachodnim. Resztę skrzydeł stanowił mur obwodowy z narożnymi bastejami. Całość otaczały jeszcze ziemne fortyfikacje z fosą, budowla była więc dobrze obwarowana, choć nie potrafiła się oprzeć wrogim wojskom. Dlatego już pod koniec XVII wieku zniszczone skrzydła nie były odbudowane. Dziś zabytek pozostaje w ruinie, mimo że jest prywatną własnością i miał już dawno przejść remont.



Kiedy w XVII wieku Andrzej Maksymilian Fredro powrócił z pielgrzymki do Jerozolimy, zapragnął w swoich dobrach wybudować stacje Męki Pańskiej oraz kościół i klasztor szerzący nabożeństw kalwaryjskie. Budowę w Pacławiu rozpoczęto w 1665 r., a w trzy lata później sprowadzili się tam ojcowie franciszkanie. Początkowo kościół, klasztor oraz część z 28 kaplic były drewniane.


Utrzymana jest w stylistyce gotyku i budowana była etapami. Najstarszym jej elementem jest prezbiterium z przełomu XIV i XV w. W XV w. wzniesiono nawę z nadbudowaną obronną wieżą oraz drugą wieżę o podobnym charakterze z kruchtą i kaplicą mnichów. W obu widoczne są otwory strzelnicze. Początkowo była świątynią prawosławną, potem opiekowali się nią bazylianie. W cerkwi znajduje się wmurowany ikonostas. XVII-wieczne malowidła pokrywające prezbiterium wykonano techniką freskową uzupełnianą temperą. Ich tematyka wzorowana była na sztuce południowosłowiańskiej. Obok cerkwi przebiega żółty szlak turystyczny oraz ścieżka rowerowa. Świątynia leży w obrębie Parku Krajobrazowego Pogórza Przemyskiego.

Jeśli chcielibyśmy wskazać najpiękniejszą cerkiew drewnianą Pogórza Przemyskiego, to prawdopodobnie będzie to świątynia w Piątkowej Ruskiej. Dawnej wsi już nie ma. Dziś zachowała się można powiedzieć osada, a na jej skraju, wśród drzew i krzewów leśnych stoi ona – smukła, drewniana piękność zwieńczona trzema wspaniałymi kopułami barokowymi.

Położony na trakcie Przemyśl-Sanok, w pobliżu przeprawy przez San, zamek w Krasiczynie należy do najpiękniejszych pomników polskiego renesansu. Jego budowę rozpoczął pod koniec XVI wieku Stanisław Krasicki - kasztelan przemyski, potomek przybyłej tu w XVI wieku mazowieckiej szlachty zagrodowej herbu Rogala. Marcin Krasicki, uznawany za jednego z najwybitniejszych wówczas mecenasów sztuki w Polsce, przekształcił surowy zamek obronny wzniesiony przez ojca we wspaniałą, wielkopańską rezydencję.

W Krasiczynie zachował się cmentarz żydowski o powierzchni 0,13 ha, z kilkunastoma zaledwie nagrobkami. W ostatnich latach, dzięki inicjatywie proboszcza miejscowej parafii Stanisława Bartmińskiego oraz Łukasza Kozdrója, teren cmentarza uporządkowano. Nekropolia ogrodzona jest drewnianym płotem. Na cmentarzu wzniesiono obelisk poświęcony pamięci krasiczyńskich Żydów. Umieszczony na nim napis głosi: "Pamięci starszych braci w wierze".

Zamek był siedzibą rodową Stadnickich – tu w połowie XVI-wieku urodził się Stanisław Stadnicki warchoł, pieniacz i zabijaka zwany „Diabłem Łańcuckim”. Tu także prawie dwieście lat później przyszedł na świat Ignacy Krasicki – poeta i biskup.

Zamek był siedzibą rodową Stadnickich – tu w połowie XVI-wieku urodził się Stanisław Stadnicki warchoł, pieniacz i zabijaka zwany „Diabłem Łańcuckim”. Tu także prawie dwieście lat później przyszedł na świat Ignacy Krasicki – poeta i biskup.