Forty w Piątnicy to zespół elementów bojowych (baterii artylerii i stanowisk piechoty) rozmieszczanych na stałe w terenie. Zadaniem tego typu zespołów było długie samodzielne stawianie oporu atakom przeciwnika i wspieranie ogniem między pola. Załoga fortu składała się z 4 kompanii piechoty i 4 baterii artylerii. Stanowiska ogniowe znajdowały się na wałach, w rogach fos i na dziedzińcu fortu dla artylerii. Główne elementy budowlane fortu to: koszary, schrony pogotowia bojowego i kaponiery (kojce, strzeleckie umieszczone w dnie fosy do obrony fortu po wtargnięciu na jego teren przeciwnika). Obiekty forteczne były połaczone podziemnymi chodnikami (potenami). Przedpole fortu miało być odsłonięte - nie zezwalano na sadzenie drzew i wznoszenie budowli w kierunku ostrzału w odległości 1000 - 1500 metrów od tortu.

Park położony jest w zachodniej części województwa podlaskiego, w powiecie łomżyńskim (gmina Łomża, Piątnica i Wizna). Otulina obejmuje też częściowo gminę Rutki w powiecie zambrowskim. Pod względem fizjograficznym położenie Parku określa się jako pogranicze Niziny Podlaskiej i Niziny Mazowieckiej i obejmuje pięć mezoregionów: północno-wschodnią część Międzyrzecza Łomżyńskiego, północno-zachodni fragment Wysoczyzny Wysokomazowieckiej, część Doliny Dolnej Narwi, południowo-zachodni odcinek Kotliny Biebrzanskiej oraz południowo-zachodni skłon Wysoczyzny Kolneńskiej. Obecny kształt doliny Narwi i stopień jej naturalności jest wynikiem zachowania naturalnego biegu rzeki. Na całym odcinku w granicach Parku, Narew płynie nieuregulowanym korytem tworząc liczne meandry i odnogi. O uwilgotnieniu doliny decydują prawie w całości czynniki naturalne tj. ilość opadów, poziom wody w górnym odcinku Narwi,jak tez jej głównego dopływu Biebrzy. Połączenie hydrologiczne Biebrza - Narew w ogromnym stopniu czyni obszary przylegle do tych rzek bardzo podobnymi pod względem siedliskowym i co się z tym wiąże pod względem składu gatunkowego roślin i zwierząt.

Na terenie skansenu znajdują się 23 budynki mieszkalne i gospodarcze z odpowiednim wyposażeniem oraz kilkadziesiąt obiektów tzw. małej architektury: barcie, kapliczki, studnie, bróg itp. Wszystkie budynki są konstrukcji zrębowej, z okresu od końca XVIII w. do I połowy XX w. z terenu Kurpiowskiej Puszczy Zielonej. Jest to obszar o specyficznej, tradycyjnej kulturze ludowej z charakterystycznym kurpiowskim ubiorem, rzeźbą, zdobnictwem i budownictwem drewnianym. Kurpiowskie chaty z ozdobnymi szczytami, śparogami, nadokiennikami, a także budynki gospodarcze m.in. spichlerze z podcieniami, ustawione na kamieniach czy "grzybkach" reprezentują niemal klasyczne formy w drewnianym budownictwie ludowym. W okresie letnim na terenie Skansenu odbywają się imprezy folklorystyczne prezentujące bogatą kulturę kurpiowszczyzny